Możliwe, że Piotr ochrzcił i przyjął Marka do wspólnoty jerozolimskiej. Wskazywałby na to tytuł „syn”, jaki mu nadaje w pierwszym swoim liście (1 P 5,13). Jednak to nie Piotr, ale Barnaba, wyprowadził Marka z Jerozolimy w szeroki świat. Stało się to przy okazji misyjnej podróży na Cypr i do Małej Azji, w którą Barnaba wyruszył razem z Szawłem z Antiochii Syryjskiej (Dz 12,25; 13,5.13). Marek towarzyszył w tej podróży obu apostołom, ale nie wytrwał do końca, opuszczając ich z niewiadomych przyczyn w Perge i wracając do Jerozolimy (Dz 13,13). Ten krok bardzo boleśnie dotknął Pawła. Toteż kiedy apostoł wybierał się w drugą podróż misyjną, a Barnaba chciał znowu zabrać Marka, Paweł się temu sprzeciwił. Doszło do ostrego spięcia, po którym Paweł i Barnaba się rozeszli. Pierwszy dobrał sobie Sylasa i udał się do Małej Azji, a drugi poszedł z Markiem na Cypr.

Od tej chwili ginie ślad po Marku, ale około roku 61–63 Marek jest znowu z Pawłem, gdy ten przebywa w więzieniu w Rzymie, i pomaga mu w głoszeniu królestwa Bożego (Kol 4,10–11; Flm 24). Później Marek towarzyszy Piotrowi przebywającemu w Rzymie (por. 1 P 5,13). W 2 Tm 4,11 czytamy polecenie, żeby Marek przybył do Rzymu. Żył więc jeszcze w czasie drugiego uwięzienia Pawła. Po śmierci obu apostołów przebywa na Wschodzie. Nieznane są okoliczności jego śmierci. Tradycja sięgająca czasów Euzebiusza wskazuje na niego jako na założyciela gminy aleksandryjskiej i pierwszego biskupa Aleksandrii. Św. Marek był krewnym Barnaby (zob. Kol 4,20), który pochodził z Cypru, ale przebywał również w Jerozolimie, gdzie cieszył się wielkim poważaniem wśród chrześcijan.

Samo imię św. Marka pojawia się w Dziejach i Listach Apostolskich. Występuje w nich jako Jan – Marek, jak to ma miejsce w Dziejach Apostolskich w rozdziale 12,12.25 oraz w rozdziale 15,37, lub też jako Jan – w Dziejach Apostolskich (13,5). Występuje też tylko jako Marek w Dziejach Apostolskich (15,39). Pisze o nim także św. Paweł jako o swoim towarzyszu podróży misyjnych w Liście do Kolosan (4,10) oraz w drugim Liście do Tymoteusza (4,11). Św. Piotr, którego był tłumaczem, wspomina go w swoim pierwszym liście (5,13). Wszystkie te imiona wskazują niezbicie, iż w każdym wypadku chodzi zawsze o tę samą osobę – św. Marka Ewangelistę. Marek miał stosownie do ówczesnego zwyczaju dwa imiona. Jedno hebrajskie – Jan, a drugie rzymskie – Marek.

Najstarsza tradycja kościelna jednomyślnie przypisuje Markowi drugą ewangelię kanoniczną. Już Papiasz, biskup Hierapolis, którego świadectwo przekazał Euzebiusz z Cezarei, pisze, że Marek – towarzysz i uczeń Piotra – napisał ewangelię. Zamierzał przy tym tylko przekazać katechezę Piotra tak, jak ją zachował w pamięci, dbając tylko o to, aby nie powiedzieć nic fałszywego. Papiasz zaznacza również, że w ewangelii Marka nie ma ścisłego porządku, ponieważ i Piotr nie przestrzegał go w swoim nauczaniu. Prawie zupełnie brakuje też w niej mów Jezusa i nie ma łączenia podobnych zdarzeń. Inni Ojcowie i pisarze kościelni: Ireneusz, Tertulian, Orygenes i Hieronim zaznaczają związek ewangelii z katechezą Piotra, a Klemens Aleksandryjski wspomina, że Marek napisał ewangelię według nauczania Piotra na życzenie chrześcijan przebywających na dworze cesarskim. Św. Marek według tradycji został pochowany w Wenecji, której stał się patriarchą.

Ks. Wiesław Baniak SDC – członek Zgromadzenia Sług Miłości – kongregacji o włoskim rodowodzie, założonej przez bł. Alojzego Guanellę, która funkcjonuje w Polsce od niedawna. Księży guanellianów jest w kraju zaledwie kilku, a polska siedziba Zgromadzenia mieści się obecnie w Krakowie, u księży zmartwychwstańców.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym