Przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się… Któż ci powiedział, że jesteś nagi? (Rdz 3,10n).

Człowiek, pragnąc uciec od głosu sumienia, wykazuje, że przecież go słyszy, bo skąd by wiedział, że trzeba uciekać? Kto ci powiedział? Twoje własne sumienie. A zatem je masz! Ono jednak działa w tobie! Wiesz, co jest dobre, a co złe. Dlaczego nie postępujesz według tego rozeznania?

Co zrobiłeś? Może zjadłeś…? – Typową odpowiedzią na pytania sumienia jest obrona siebie i przerzucenie winy na innych: „to nie ja, to ona”. Jakże często staramy się ukryć za winą drugiego! Niewątpliwie Ewa była winna, bo zerwała owoc i podała Adamowi. Ale przecież on sam wziął go i zjadł. Jego wina jest jego winą, a wina Ewa jest jej winą. Moja wina oddala mnie od Boga i dzieje się tak niezależnie od winy drugiego. Jego wina mnie nie usprawiedliwia, nie pomaga usunąć mojej winy. Każdy z nas musi osobiście stanąć przed Bogiem z własną winą i za nią odpowiedzieć. Niezmiernie ważne jest, byśmy sobie zdali sprawę z tego, że to w nas istnieje skłonność do grzeszenia i chęć ucieczki od winy, że mamy w sobie przewrotną tendencję do przerzucania winy na drugiego. Tacy jesteśmy, taki ja jestem!

Dopiero wtedy, gdy to zobaczymy, będziemy mogli zrozumieć wspaniałość tajemnicy niepokalanego poczęcia NMP i Jej bezgrzeszność. Zauważmy: Maryja reaguje zupełnie inaczej niż większość ludzi. Na pozdrowienie anielskie, głoszące słowa pochwały: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami (Łk 1,28), nie wpada w egzaltację ani też nie stara się fałszywie udawać skromnej, ale w prostocie zastanawia się, co miałoby znaczyć to pozdrowienie (Łk 1,29). Nie ucieka, ale spokojnie zastanawia się nad sensem usłyszanych słów. Na końcu na Boże wezwanie odpowiada: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa (Łk 1,38). Odpowiedź ta będzie od tego momentu powtarzana przez Nią przez całe życie. Na pytanie: „Gdzie jesteś?” Odpowiada: „Oto stoję przed Tobą jako służebnica”. W spokojnej otwartości staje przed Bogiem, powierzając Mu siebie.

Tylko taka postawa pozwala nam się powierzyć Bogu i stopniowo odkrywać Jego zamysł względem nas. Trzeba sobie uświadomić, że na pytanie: „Gdzie jesteś?” nie możemy odpowiedzieć w pełni. Sami nie wiemy, gdzie jesteśmy i kim naprawdę jesteśmy. Sami dla siebie jesteśmy tajemnicą i trzeba, aby ktoś nam powiedział, kim naprawdę jesteśmy i gdzie jesteśmy. Możemy jedynie stanąć wobec tajemnicy tego, który Jest, powierzając się Mu całkowicie, prosząc, by On sam objawił, kim naprawdę jesteśmy. Dlatego najprawdziwszą odpowiedzią człowieka na Boże wezwanie są słowa Maryi: Oto służebnica Pańska.

Trzeba było św. Pawła, znawcy Pisma Świętego i człowieka żyjącego pełnią wiary, aby przez objawienie się Boga w Synu, który stał się Człowiekiem, odkryć misterium naszego życia w Bożym spojrzeniu:

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem (Ef 1,3n).

Gdzie jestem? Kim jestem? Jestem kimś, kogo „przed założeniem świata” wybrał Bóg! Jestem przez Niego wezwany w miłości do udziału w Jego życiu, napełniony wszelkim błogosławieństwem duchowym „na wyżynach niebieskich”, nie na ziemi, ale na wyżynach niebieskich w Chrystusie Jezusie. Jedynie otwarte stawanie przed Bogiem w postawie gotowości pozwala odkryć prawdę o tym, kim jesteśmy i gdzie jest nasze prawdziwe miejsce przebywania.

Włodzimierz Zatorski OSB

Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 1, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym