1. Prefacja o Najświętszej Eucharystii

Notatki nt. pochodzenia 1. Prefacji o Najświętszej Eucharystii, która w Mszale Pawła VI obowiązuje na wielkoczwartkowej Mszy Wieczerzy Pańskiej.

Oficjalny polski przekład: „On sam jako prawdziwy i wieczny Kapłan, ustanawiając obrzęd wiekuistej Ofiary, pierwszy się Tobie oddał w zbawczej Ofierze i nam polecił ją składać na swoją pamiątkę. Jego Ciało za nas wydane umacnia nas, gdy je spożywamy, a Krew za nas wylana, obmywa nas, gdy ją pijemy”.

 

Oryginał łaciński: „Qui, verus aeternusque Sacerdos, formam sacrificii perennis instituens, hostiam tibi se primus obtulit salutarem, et nos, in sui memoriam, praecepit offerre. Cuius carnem pro nobis immolatam dum sumimus, roboramur, et fusum pro nobis sanguinem dum potamus, abluimur”.

Pochodzenie: Bezpośrednim źródłem jest prefacja Mszy Wieczerzy Pańskiej w Mszale paryskim z 1738 r. Mszał paryski to jeden z tzw. neogallikańskich Mszałów francuskich epoki potrydenckiej. Część diecezji francuskich w ogóle nie przyjęła u siebie Mszału Piusa V, a część (m.in. Paryż) najpierw przyjęła, a potem powróciła do swoich mszałów diecezjalnych.

 

Prefacja Mszału paryskiego brzmi tak:

„[Per Christum] verum aeternumque Pontificem, et solum sine peccati macula sacerdotem: qui in novissima Cena formam sacrificii perennis instituens, hostiam se tibi primum obtulit, et primus docuit offerri, et cuius carne pro nobis immolata dum pascimur, roboramur, et fuso sanguine dum potamus, abluimur”.

 

„[Przez Chrystusa] prawdziwego i wiecznego Arcykapłana i jedynego kapłana bez zmazy grzechu, który na Ostatniej Wieczerzy ustanawiając formę wiecznej ofiary, pierwszy się Tobie ofiarował i pierwszy nauczył składać w ofierze, i którego Ciałem za nas ofiarowanym, umacniamy się, gdy je spożywamy i przelaną Krwią obmywamy się, gdy ją pijemy”.

Gdy chodzi z kolei o źródła prefacji Mszału paryskiego:
– „verum aeternumque Pontificem, et solum sine peccati macula sacerdotem” – prefacja 7. Niedzieli po Pięćdziesiątnicy w Suplemencie św. Beendykta z Aniane do papieskiego Sakramentarza gregoriańskiego (ok. 810/815 r.) – Sp 1634, zaczerpnięte z kolei być może z prefacji na Narodzenie Pańskie w Sakramentarzu leoniańskim (= Sakramentarz z Werony, ok. 560/590 r.) – Ve 1250;
– „formam sacrificii perennis instituens, hostiam se tibi primum obtulit, et primus docuit offerri” – ambrozjański Sakramentarz  z Bergamo (IX w.) – modlitwa Communicantes w Wielki Czwartek – Berg 489;
– „cuius carne pro nobis immolata dum pascimur, roboramur, et fuso sanguine dum potamus, abluimur” – z prefacji wtorku I tygodnia Wielkiego Postu w rzymsko-frankijskim Sakramentarzu z Gellone (ok. 790/800 r.) – Gel 315, przejęte z kolei sakramentarzy galijskich: Missale gothicum (ok. 690/710 r.) – immolatio missae (odpowiednik prefacji) początku Wielkiego Postu – Go 162 i Mszał z Bobbio (ok. 700 r.), – contestatio (odpowiednik prefacji) pierwszego formularza mszalnego Wielkiego Postu – Bo 141.


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Zobacz także

Maciej Zachara MIC

Maciej Zachara MIC na Liturgia.pl

Urodzony w 1966 r. w Warszawie. Marianin. Rocznik święceń 1992. Absolwent Papieskiego Instytutu Liturgicznego na rzymskim "Anselmianum". W latach 2000-2010 wykładał liturgikę w WSD Księży Marianów w Lublinie, gdzie pełnił również posługę ojca duchownego (2005-2017). W latach 2010-2017 wykładał teologię liturgii w Kolegium OO. Dominikanów w Krakowie. Obecnie pracuje duszpastersko w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Bazylianówka w Lublinie. Ponadto jest prezbiterem wspólnoty neokatechumenalnej na lubelskiej Poczekajce, a także odprawia Mszę św. w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego w rektoralnym kościele Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Staszica w Lublinie....