Żyjemy w dolinie łez. Mam wrażenie, że ta niezwykle głęboka katolicka intuicja została w dużej mierze wyegzorcyzmowana ze świadomości Kościoła jako nie licująca z radosnym obliczem współczesnego chrześcijanina, nadzieją pustego piekła, albo po prostu z wygodnictwem i samozadowoleniem cywilizacji dobrobytu. Oczywiście w warstwie uzasadnień można usłyszeć, że chrześcijaństwo musi być optymistyczne, a wszelkie ponuractwo jest zakazane, bo stoi w sprzeczności z wiarą w zwycięstwo naszego Pana nad złem i śmiercią. Dlatego metafory typu „dolina łez” są szkodliwe, bo taki język czyni nas jęczyduszami, które nie wierzą w to, co głoszą. Wszystkim doketom, twierdzącym podobne dyrdymały sugeruję ćwiczenie filozoficzne, polegające na odwołaniu się do doświadczenia potocznego. Inaczej mówiąc, niech rozejrzą się uważnie wokół siebie i – last but not least – niech równie uważnie zajrzą w głąb siebie. Jeśli po tym dalej będą upierać się przy opcji radosnego optymizmu, to moim zdaniem świadczyć będzie o trwałym upośledzeniu władz poznawczych (określanym przez dawne autorytety dźwięcznym terminem stultitia). Nie ma Zmartwychwstania bez męki i krzyża. Nie ma prawdziwej radości ze zbawienia, bez głębokiego poznania naszej kondycji i uznania realności działania zła.

W tym kontekście warto się zastanowić nad inną metaforą (a może już nie metaforą?) – Kościoła walczącego. Też wyegzorcyzmowaną, bo podobno sprzeczną z nową, dialogiczną twarzą Pielgrzymującego Ludu Bożego (może to tylko moja przypadłość, ale jak słyszę tego rodzaju określenia to przechodzą mnie ciarki zażenowania). Ja bym powiedział, że o tyle sprzeczną, o ile pielgrzymujący i dialogiczny Lud Boży zapomina, że nie jest na wycieczce krajoznawczej albo Internacjonalistycznym Zjeździe Młodzieży, ale wędruje doliną łez, z której jedyna droga wiedzie przez krzyż. Doliny łez nie da się tak po prostu przepielgrzymować, w dolinie łez każdy krok jest walką, zarówno z tym, co wewnątrz mnie samego, jak i z tym, co na zewnątrz. Nie jest to bynajmniej walka bez radości w sercu – i tej wynikającej z ufności w to, co nas czeka po drugiej stronie i tej z drobnych zwycięstw czy z bliskości „towarzyszy broni”; zresztą w życiu chrześcijanina jest w ogóle mnóstwo radości z niezwykłego, żeby nie powiedzieć noszącego znamiona cudu dobra, ukrytego w rzeczach najzwyklejszych: więzach, dzieciach, relacjach itd. Niemniej jest to radość paradoksalna, bo jej tłem jest brutalny realizm doliny łez, przekraczany w wierze i nadziei, ale w żaden sposób przez to nie negowany czy lekceważony.

Zacząłem w ogóle myśleć na ten temat, ponieważ dotarła do mnie jedna rzecz. Czytałem czyjąś wypowiedź, nt. katolików i wielodzietności i ów ktoś zżymał się na to, że rodziny wielodzietne są często automatycznie klasyfikowane jako patologia. I pomyślałem sobie wówczas, że niepotrzebnie się zżyma. Bo gdzieś u podstaw tego rodzaju sposobu myślenia jest ukryte założenie, że możliwe jest zbudowanie na tym świecie Królestwa Bożego. Że kiedyś będzie można spocząć na laurach, bo zostanie zbudowany taki system, w którym zachowania zgodne z prawem Bożym będa przedmiotem uznania, krótko mówiąc, że skończy się walka. Tu znowu kłania się paradoksalna natura chrześcijaństwa. Bo to nie chodzi o to, aby nie walczyć o kulturę i życie społeczne oparte na wierze i zasadach chrześcijańskich, ale o to, aby robić to ze świadomością, że ta walka tu na ziemi nigdy się nie skończy. W dolinie łez Kościół nie triumfuje.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym