Bardzo lubiłam Robina Williamsa jako aktora. Nie zastanawiałam się jakim jest człowiekiem, najwygodniej było myśleć, że takim jak z ekranu: zawsze pogodnym, miłym. Nic nie wiedziałam o jego życiu. O depresji tym bardziej.

Był genialny jako Pani Doubtfire czy Patch Adams. Niezwykły w „Buntowniku z wyboru”, przejmujący w „Między piekłem a niebem”. Ale jako nauczycielka szczególnie upodobałam sobie „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”.

Scenę ze stawaniem na biurku wykorzystuję zawsze na pierwszych lekcjach w nowo poznanych klasach. Rozmawiamy wtedy o tym, po co nam katecheza w liceum. Uczniowie sami mówią, że już i tak wszystko wiedzą: o Bogu, wierze i najwięcej oczywiście o Kościele, ile tam złego się dzieje. Już nic nowego nie muszą i nie chcą poznawać, bo nawet zakres programu katechezy w szkole ponadgimnazjalnej jest – teoretycznie – zbliżony do tego, co w ubiegłych latach. Teoretycznie, bo stanowi przecież pogłębienie pewnych treści i przekuwanie ich na swoje życie. Ale o tym wie katecheta. Przeciętny licealista niekoniecznie.

I gdy tak rozmawiamy o tym po co i dlaczego – według sceny z filmu – wybieram jednego ucznia i proszę by uważnie rozejrzał się po miejscu w którym jesteśmy. Pytam, czy wyraźnie wszystko widzi, czy dostrzega wszystkie rzeczy tak samo dokładnie. A potem proszę, by stanął na biurku, tak jak zrobił to w filmie John Keating. Pytam, co teraz widzi, jak widzi, czy tak samo, czy może pewne rzeczy „z wysokości” widać inaczej. Pamiętam jak na biurku stawał Filip, Ilona, Kuba, Karolina…nie wiem, może oni też jeszcze pamiętają?

„Z wysokości” znaczy tu: z innej perspektywy. Dojrzalszej, mądrzejszej, bardziej wrażliwej i odpowiedzialnej. Bo religia w liceum, ta pogłębiająca, kształtująca świadka wiary, jest właśnie po to, by patrzeć na – teoretycznie – znane rzeczy z tej INNEJ PERSPEKTYWY. Zastanowić się: jaki jest mój punkt widzenia – czy jest uczciwie i lojalnie wobec Boga wypracowany, czy jest tylko ślepym odtwarzaniem tego co widzi ktoś inny. Tego mamy na tych lekcjach spróbować. Tego mamy się nauczyć. I z tym wyruszyć w dojrzałe życie i dojrzałe chrześcijaństwo.

Ilekroć o tym mówiłam stawała mi w pamięci twarz Robina Williamsa w roli nauczyciela, którym bardzo chciałabym kiedyś się stać – twarz uśmiechnięta, wzruszona. Słyszałam nawet jak mówi: „Dziękuję chłopcy. Dziękuję”.

http://www.youtube.com/watch?v=0lREv55MY5E

Dziś – czytając informacje o Jego nagłej śmierci – widzę tę twarz jeszcze wyraźniej. I choć mi smutno cieszę się, że Jego talent, profesjonalizm i pracowitość wciąż mogę wykorzystywać we własnej zawodowej codzienności.

Również dziś – gdy szukam słów modlitwy w intencji Jego i bliskich, przypomniał mi się wiersz, który kiedyś napisałam. Bardzo dawno, zainspirowana niestety identycznym, tragicznym wydarzeniem:

Boże

który pragniesz człowieka

nawet gdy ten

pragnie już tylko

nie pragnąć

który nie odchodzisz

słysząc jego ludzkie„nie”

i nie uciekasz

nawet od jego ucieczek

który kochasz

najmocniej tam

gdzie śmierć udaje

silniejszą niż miłość

który widzisz wiedząc

i jesteś rozumiejąc

nawet wtedy gdy

widząc przestaje się rozumieć

który zbawiasz

nie dlatego że możesz

lecz – że chcesz

zamień

wybraną przez człowieka

poranioną nieobecność

w upragnioną przez Ciebie

świętą Obecność
listopad 2009r. Kraków

Nie chcę głupio pytać: dlaczego. W tym co się stało też trzeba poszukać tej INNEJ PERSPEKTYWY.

Spoczywaj w pokoju, Robin. Dzięki za wszystko. We wrześniu znów będę stawiać uczniów na biurko.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym