Chodzi o mego siostrzeńca Łukasza, o którym wspomniałem w niedawnym wpisie „O! drzewo!” To o czym chcę napisać teraz miało miejsce 5 lat temu, gdy Łukasz miał 5 lat. Pewnego dnia był akurat pod opieką mojej Mamy i razem wychodzili na spacer. Mama zamknęła drzwi mieszkania i gdy mieli już ruszyć schodami w dół, Łukasz nagle powiedział: „Panie Jezu, prowadź nas Twoimi drogami„, po czym dodał: „Co, babcia, ładnie się pomodliłem?” Mama przyznała, że bardzo ładnie, zaskoczona tym bardziej, że nikt Łukasza modlitwy o takich słowach nie uczył. On wzniósł ją sam z siebie. Albo, ujmując rzecz w innej perspektywie, modlitwa była przejawem działającej w Łukaszu łaski chrztu.

To jest prawdziwa modlitwa dziecka Bożego, czyli kwintesencja modlitwy chrześcijańskiej. Modlitwa człowieka religijnego tzw. religijnością naturalną brzmiałaby: „Panie Jezu, błogosław mi na mojej drodze„.

Zapamiętałem tę modlitwę. Oby każda moja modlitwa była tego samego ducha. „Panie Jezu, prowadź nas Twoimi drogami„.

„Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego„.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym