Najwyższy czas, aby sprowokować dyskusję na temat sprawowania sakramentu pojednania i pokuty podczas Mszy świętej.

Instrukcja "Eucharisticum mysterium" z 1967 roku - a więc już trochę czasu temu napisana - mowi, że "wytrwale należy przyzwyczajać wiernych, aby przystępowali do sakramentu pokuty poza Mszą św., zwłaszcza w określonych godzinach, tak aby jego udzielanie dokonywało się w spokoju i z prawdziwą ich korzyścią, jak również nie przeszkadzało im w czynnym uczestnictwie we Mszy świętej (EM 35)”.

Jak to przeżywać Mszę świętą, skoro stoi się pod konfesjonalem i czeka na spowiedź? Pewnie niektórzy powiedzą każdy moment jest dobry na pojednanie z Bogiem. To prawda, ale warto zatroszczyć się o głebokie uczestniczenie w Eucharystii, a nie tylko spędzenie godziny w kościele. Przecież Msza święta to Liturgia słowa i Liturgia ofiary. To wspólne modlitwy, śpiewy... Zjednoczenie z Jezusem, sprawowanie liturgii, zachowywanie określonych postaw zgromadzenia. A co z rozbiciem zgromadzenia eucharystycznego.  

A jak się mają do tego w końcu sytuacje, gdy kapłan sprawujący Mszę świętą w pewnym momencie (np. podczas czytań lub kazania gloszonego przez drugiego księdza) idzie do konfesjonalu i spowiada? A gdzie intymność konfesjonału, cisza w kosciele, aby nie trzeba było domyślać się, co mówi spowiednik lub penitent? 

Dużo pracy należy wykonać, aby zrozumieli to sami kapłani i ci, którzy Mszę świętą wybrali jako nalepszy moment na spowiedź świętą.