Adoracja Dziecka

Widzialne jest dziecko, matka, ludzie patrzący na dziecko. Na ich twarzach gości charakterystyczny wyraz rozczulenia. Inny na twarzy dojrzałej kobiety, inny u starca, inny u młodzieńca. Wszystkich rozczula malutkie dziecko, ale każdego na jemu właściwy sposób. Za wzruszeniem dojrzałej kobiety staje nieprzekazywalna znajomość świata matki. U starca jest czułe pochylenie zbliżającego się końca życia nad jego nowym początkiem, u młodego ciekawość pomieszana z zadziwieniem. Widok ludzi pochylających się nad nowonarodzonym, widok ich poruszenia w obliczu nowego ludzkiego życia. Dobry ludzki świat – urok dziecka, dyskretna duma matki, wzruszenie postronnych.

Ten ludzki świat ukazuje swoją niewidzialną stronę. Ukazuje za sprawą rozłożenia przez malarza światła. Światło na tym obrazie nie pochodzi z żadnego naturalnego źródła. Naturalna i wszechobejmująca jest tylko ciemność. Źródło świata znajduje się w centrum obrazu. Jest nim dziecko, które staje się Dzieckiem. Nie świeci światłem odbitym, ale własnym. Żaden człowiek nie może być źródłem światła, to każdy wie. Murillo zaburza tę wiedzę, by uświadomić, że to Dziecko jest źródłem światła, które roztacza swój olśniewający krąg Ono inaczej niż narodzone dziecko rozświetla twarze stojących wokół Niego. Teraz nie ma na nich wyrazu rozczulenia, radosnej powagi związanej od zawsze z tajemnicą narodzin. Światło bijące od Dziecka ma siłę przekształcenia. Zmienia twarze – lustra duszy, bo zmienia same dusze. Surowość łagodnieje, dzikość potulnieje, niedojrzałość mężneje. Światło, które bije od Dziecka, jest światłem cudownym, światłem przeobrażającym.