Antyfony „O” – O Clavis (20 grudnia)

Prawdopodobnie najsilniejszym wyrazem adwentowej tęsknoty za Zbawicielem są tak zwane Wielkie Antyfony. W nich liturgia tego okresu dochodzi do szczytu swojego piękna. Nawet z czysto artystycznego punktu widzenia, są one arcydziełem. Osoby wierzące dojrzą w nich natomiast, lub chociażby przeczują, cały sens Starego Przymierza i bezdennej głębiny Bożej ekonomii zbawienia.

Wielkie Antyfony to nie tylko wołanie przedchrystusowej ludzkości. Także i dzisiaj są one gorącą modlitwą stęsknionych ludzi, przypominającą akty strzeliste – o światło, o pomoc, o wybawienie.

Co ciekawe, literatura polska posiada mało znany, wierszowany przekład tych 7 antyfon. Został on wykonany około 300 lat temu. Jest on częścią obszernego, a dziś mało popularnego dzieła „Jezus Nazaretański, Syn Ojca Przedwiecznego, Wcielony, albo Jeruzalem niebieska przezeń wyzwolona.” – przetłumaczonego przez X. Gawłowickiego  w Warszawie w 1636 r. Dzieło to składa się z 20 pieśni. Każda z nich liczy po 100 strof ośmiowierszowych. Cały utwór ma 558 stron. Wprawdzie nie można porównywać tego utworu  z „Mesjadą” Klopstoka lub z „Rajem utraconym” Miltona, jednak jego niezwykłość wynika przede wszystkim z przepełnieniem przez autora żywą wiarą i tak gorącem uczuciem, co sprawia, że chętnie wybacza się  autorowi chropowatości stylu albo rymu. Jest on nadto znacznie starszy od obu wspomnianych arcydzieł światowej literatury.

O Clavis

nagranie © Liturgia.pl

 

Codzienne nagrania (17-24 grudnia) dostępne są także jako podcast. Pozwala to ściągnąć je bezpośrednio i automatycznie do odtwarzacza iTunes, Juice, eMusic lub na urządzenia przenośne (typu iPod, iPhone, tel. komórkowe i inne). Z subskrypcji można skorzystać, odnajdując O-antyfony w iTunes Store lub korzystając z tego linku.

 

Tekst i przekłady

Ant. IV. O Clavis

O Clavis David, et sceptrum domus Israel, qui aperis, et nemo claudit, claudis et nemo aperit : veni, et educ vinctum de domo carceris, sedentem in tenebris, et umbra mortis.

Kluczu Dawida, berło Izraela
Domu, w którego tylko jest możność
Otwierać, a nikt nie dojdzie fortela
By kto mógł zawrzeć; zamkniesz Ci w całości,
Będą zawarte od mała do wiela.
Przybądź i wybaw z tarasu ciemności
Więźnia pod cieniem utyskującego,
W ogromnym śmierci cieniu siedzącego

O Kluczu Dawidów i berło domu Izraela, który otwierasz, a żaden nie zamknie, zamkniesz, a żaden nie odewrze, przyjdź i wyprowadź pojmanego z więzienia, siedzącego w ciemności i cieniach śmierci.

Komentarz

Klucze i berło – to symbole władzy. Dawid miał ją nad jednym tylko narodem, i co do trwania ograniczoną. Ale jest on figurą i najznakomitszym z przodków nadchodzącego Władcy, którego panowaniu nie położy granic ani czas ani przestrzeń. Przez tysiąclecia innego pana miał miał świat, tyrana i „mężobójcę od początku“. (Jan 8, 44). Strzegł on, jak mocarz zbrojny (Łuk. 11,21) dworu swego. Lecz oto się już zbliża mocniejszy od niego, który go zwycięży, odbierze mu broń, narody przezeń w mrokach pogaństwa więzione uwolni, dusze sprawiedliwych z otchłani wyprowadzi, a samegóż księcia tego świata skrępuje powrozami wiecznemi.

Przyjdź Wybawicielu! Na Ciebie wszystko czeka. Cały rodzaj ludzki wsdycha, jak więzień. Przybądź i kluczem krzyża Twego otwórz nad nami niebo, zamknięte winą Adama i naszą!

 

O Clavis, śpiew: Wojciech Sznyk OP i schola Przystani, 20.12.2014

Pobierz to nagranie jako plik mp3

 

Tekst za artykułem o. Klemensa Dąbrowskiego OSB w: „Mysterium Christi” 1(1931-32), rok III, s. 1-2 (zachowano oryginalną ortografię i interpunkcję). Wykorzystano zdjęcie Rękopisu L 26 (XVI w.) z archiwum oo. Dominikanów w Krakowie. Nagranie wg zapisu w: Vesperarum Liber iuxta ritum sacri Ordinis Praedicatorum, ed. A. Früwirth, Romae 1900, p. 89-90.

Zapraszamy do lektury artykułu nt. Antyfon „O” oraz słuchania pozostałych nagrań:
O Sapientia (17 grudnia),
O Adonai (18 grudnia),
O Radix (19 grudnia),
O Clavis (20 grudnia),
O Oriens (21 grudnia),
O Rex (22 grudnia),
O Emmanuel (23 grudnia)

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także