Bóg przychodzi z Temanu

Ale jeśli spojrzymy uważniej na teksty brewiarzowe, zobaczymy, że Adwent ciągle nam przypomina o tym, o czym nie pamiętamy, albo nawet nie chcemy pamiętać: o Drugim Przyjściu. W hymnach pojawia się ono wyraźnie, jako dzień, gdy świat ogarnie trwoga, gdy Pan odda każdemu według jego uczynków, gdy czas się skończy, a nadejdzie Sędzia. Te same idee pojawiają się w nowotestamentalnych czytaniach nieszporów: czekamy na dzień objawienia naszego Pana, który przyjdzie w blasku swej światłości, pisze św. Paweł; Sędzia stoi już przed drzwiami, napomina św. Jakub.

Oczywiście, z tym wszystkim łączy się nasza nadzieja i radość, bo przecież całe nasze chrześcijańskie życie jest czekaniem na przyjście Pana. Ale kto z nas żyje tak po chrześcijańsku, aby mógł bez lęku stanąć przed Tym, od którego oblicza uciekły niebo i ziemia? Kto z nas zdolny jest przetrwać dzień Jego nadejścia? Nie powinniśmy zapominać o tym świętym lęku, który nazywamy tradycyjnie bojaźnią Pańską, a nasza nadzieja przecież opiera się na Jego miłosierdziu, które może przeważyć nasze błędy, winy i długi.

…secundo venerit in suae gloria maiestatis… (prefacja adwentowa I)