Bóg się rodzi, Bóg umiera, Bóg żyje

Wcielenie: Chrystus bierze krzyż na swoje ramiona.

Słowo, przez które wszystko się stało: niewyobrażalny, niepojęty Bóg, mądrość nie do ogarnięcia a ogarniająca wszystko, co było, jest i będzie.

Słowo stało się Ciałem. Bóg dał się zamknąć w wąskim horyzoncie jednego ludzkiego życia, pośród małych spraw niewielkiego narodu. Nieskończony sam sobie wyznaczył kres. Stał się człowiekiem, czyli przyjął śmiertelny ludzki los, krótką miarę ludzkiego istnienia. Niepojęte uniżenie i ograniczenie. Czemu nie powiedzieć, że cierpienie i męka?

A jednak: Bóg nie uwięziony w ciele, ale przyjmujący ciało, na nowo – od środka – błogosławiący każdą dobrą ludzką sprawę. Bóg solidarny z ludźmi, dla których życie jest udręką. Bóg z nami: z tymi, co w długoletniej śpiączce, z upośledzonymi, ze skatowanymi przez choroby, z umierającymi…

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

Slabbinck Polska - szaty liturgiczne, ornaty, alby, koszule kapłańskie

REKLAMA

Zobacz także

Kraków: XIV Dni Muzyki Kościelnej i konferencja o śpiewie...

W dniach 18-25 listopada 2018 odbędą się XIV Dni Muzyki Kościelnej w Archidiecezji Krakowskiej pod... więcej
Kraków: Modlitewno-muzyczny wieczór różańcowy

W najbliższą sobotę 20 października w bazylice oo. Paulinów na Skałce w Krakowie odbędzie się... więcej
O filmie „Kler” słów kilka

Znów wpis pozaliturgiczny, ale dotyczący sprawy bieżącej. Przedwczoraj byłem na filmie "Kler". W powodzi głosów... więcej