Bóg się rodzi, Bóg umiera, Bóg żyje
Wcielenie: Chrystus bierze krzyż na swoje ramiona.
Słowo, przez które wszystko się stało: niewyobrażalny, niepojęty Bóg, mądrość nie do ogarnięcia a ogarniająca wszystko, co było, jest i będzie.
Słowo stało się Ciałem. Bóg dał się zamknąć w wąskim horyzoncie jednego ludzkiego życia, pośród małych spraw niewielkiego narodu. Nieskończony sam sobie wyznaczył kres. Stał się człowiekiem, czyli przyjął śmiertelny ludzki los, krótką miarę ludzkiego istnienia. Niepojęte uniżenie i ograniczenie. Czemu nie powiedzieć, że cierpienie i męka?
A jednak: Bóg nie uwięziony w ciele, ale przyjmujący ciało, na nowo – od środka – błogosławiący każdą dobrą ludzką sprawę. Bóg solidarny z ludźmi, dla których życie jest udręką. Bóg z nami: z tymi, co w długoletniej śpiączce, z upośledzonymi, ze skatowanymi przez choroby, z umierającymi…
Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.
Zobacz także
-
Kraków: Wielka Sztuka – otwarta niedziela Dominikańskiego...
Dominikański Ośrodek Liturgiczny organizuje w Krakowie Dzień Otwarty pod hasłem „Wielka Sztuka”. Przez całą niedzielę... więcej
-
Otwarty konkurs teologiczny na pracę pisemną o Kościele
Fundacja „Dominikańskie Studium Filozofii i Teologii” ogłosiła Otwarty Konkurs Teologiczny na pracę pisemną na temat:... więcej
Błażej Matusiak OP
Obecnie w dominikańskim klasztorze w Pradze. Publikacje: Hildegarda z Bingen. Teologia muzyki (Kraków 2003); recenzje płytowe w Canorze, cykl audycji „Musica in Ecclesia” w Radiu Józef.