Budowanie Ciała Chrystusowego

Liturgia słowa: Ef 4,7–16 Łk 13,1–9

Jeżeli się nie nawrócicie, podobnie zginiecie (Łk 13,5).

W Ewangelii słyszymy z ust Pana Jezusa bardzo mocne ostrzeżenie przed opieszałością w nawróceniu. Cierpliwość Boża kiedyś się skończy. Dzisiaj czasami nie chce się tych groźnych fragmentów Ewangelii przypominać, aby nie wpędzać człowieka w lęki. Ale takie słowa w Ewangelii występują, a ich celem nie jest znerwicowanie człowieka, ale wezwanie do nawrócenia, do przemiany i wolności.

Jeżeli wytwarza się w nas mniemanie, że i tak jakoś będzie, to jest to bardzo demobilizujące, a tym samym demoralizujące, gdyż pozwala pozostać w stagnacji i duchowym marazmie. Obok miłosierdzia Bożego istnieje jednak rzeczywistość, która ma swoje prawa. Najbardziej brutalnie dochodzi ona do głosu w momencie śmierci. Nie można bez końca mamić się nadzieją, że jakoś będzie. W końcu, gdy przychodzi śmierć, takie myślenie ukazuje swoją ironiczną pustkę. Tego dotyczą słowa Pana Jezusa: przychodzi moment, gdy wszystko się kończy i nie da się dalej uciekać przed prawdą, i albo wybierzemy życie, albo pogrążymy się w nierzeczywistości, czyli w śmierci.

Życie ucznia Chrystusowego jest udziałem w życiu Chrystusa, co przyjmuje postać wspólnoty życia. Wszyscy jesteśmy Ciałem Chrystusa. Każdy z nas otrzymał właściwy sobie dar, łaskę do budowania Ciała Chrystusowego. Naszym zadaniem jest nieustanny wysiłek budowania siebie w miłości (Ef 4,16), co możemy robić jedynie we wspólnocie. Przez to jednak dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. Nie można samemu, bez braci, dojść do człowieka doskonałego. Możemy to zrobić jedynie „wszyscy razem”, we wzajemnej więzi miłości. To wydaje się o wiele trudniejsze niż indywidualne osiąganie doskonałości. I tak jest, jeżeli pozostajemy skoncentrowani na sobie. Natomiast gdy żyjemy w logice „bezinteresownego daru z siebie”, sytuacja wygląda dokładnie odwrotnie: we wzajemnej więzi miłości droga staje się łatwiejsza i przede wszystkim pewniejsza.

Włodzimierz Zatorski OSB

Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 5, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także