Być sobą

Święta – czas na to, żeby być sobą. To lekarstwo na najbardziej dojmujący kryzys – kryzys tożsamości (nie będę się powtarzać, była już na ten temat dyskusja).

Kościół w tych dniach jest sobą – wspólnotą ludzi, którzy nie chcą mijać się obojętnie, a tym bardziej poszturchiwać i patrzeć wilkiem. Razem – na modlitwie; w bogatej różnorodności posług na rzecz wspólnoty: jest miejsce dla brata celebransa, dla siostry śpiewającej psalm, dla brata ministranta, dla siostry od slajdów, dla braci i sióstr, którzy po prostu są "na kościele" (jak to się ładnie mówi).

Kościół okazuje się płodną Matką rodzącą dzieci w sakramencie chrztu. Bóg uszczęśliwił mnie i wzmocnił w kapłaństwie dzięki temu, że dane mi było ochrzcić Magdę, Zosię i Renatę.

My – dominikanie jesteśmy sobą: głosimy Dobrą Nowinę – samą jej istotę, spełniamy posługę miłosierdzia, modlimy się wspólnie i przewodniczymy liturgii, a jest i czas na domowe świętowanie.

A patrząc najgłębiej: każdy z nas jest sobą, kiedy staje pod krzyżem i przyjmuje dar przebaczenia grzechów. Najgłębsza tożsamość: dziecko Boże – ukochane aż po śmierć i kochające swojego Zbawiciela. Jak dziecko z opowieści Joanny.