Był sobie ruch…
Jak już pewnie wszyscy zauważyli, do najbystrzejszych nie należę, lotnym umysłem się nie odznaczam, i z opóźnieniem do wszystkiego dochodzę. Uproszczę sobie zatem życie i zadam pytanie, licząc na odpowiedź; nie będę musiał sam się nad tym głowić.
Po co w ogóle zaistniał ruch liturgiczny, jeszcze w 19. wieku, po co się rozwijał, skoro w dawnej liturgii wszystko było, jak nieustannie nam się przypomina, tak doskonałe? Czy to może był taki ruch dla samego ruchu? Czy on był w ogóle potrzebny?
Konia z rzędem za odpowiedź nie obiecuję, bo mnie nie stać.
Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.
Zobacz także
-
Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił! Bracia dominikanie rozważają...
Otrzymaliśmy obietnicę, że Mesjasz przyjdzie. Chrześcijańskie wołanie o Jego przyjście nie ma nic wspólnego z... więcej
-
Roraty – myśli nieortodoksyjne
Roraty są obecne w pobożności adwentowej od tak dawna, że można powiedzieć, iż praktycznie „od... więcej
-
Warszawa: Msze św. roratnie ze śpiewem gregoriańskim
W piątki okresu Adwentu: 7, 14 i 21 grudnia Msze święte roratnie o godz. 6.00... więcej
Marcin L. Morawski
Filolog (ale nie lingwista) o mentalności Anglosasa z czasów Bedy. Szczególnie bliska jest mu teologia Wielkiej Soboty. Miłośnik Tolkiena, angielskiej herbaty, Loreeny McKennitt i psów wszelkich ras. Uczy greki, łaciny i gockiego. Czasami coś tłumaczy, zdarza mu się i wiersz napisać. Interesuje się greką biblijną oraz średniowieczną literaturą łacińską i angielską. Członek International Society of Anglo-Saxonists, Henry Bradshaw Society.