Chrystus pośród nas

Na początek anegdotka zasłyszana od ks. Doroteusza Sawickiego z prawosławnej katedry na warszawskiej Pradze. Początki Związku Sowieckiego, agitacja ateistyczna z rzeszą wiejskiej ludności i wymownym mówcą. Co jakiś agitator pyta, ile osób jeszcze wierzy w Boga, pomimo jego argumentów. Stopniowo liczba spada, aż pozostaje jeden starszy pan. Agitator nie widząc w starym chłopie godnego przeciwnika, zachęca: Przedstawcie, dziadku, swój dowód na istnienie Boga. Staruszek zwraca się do ludzi: Chrystus zmartwychwstał!, na co odpowiada mu gromkie: Prawdziwie zmartwychwstał!

Wnioski z tej anegdotki proszę sobie wyciągać, jakie kto chce. A ja Bogu dziękuję za umocnienie wiary przez przepiękne, godnie sprawowane Triduum paschalne w moim domu – w kościele św. Jacka w Warszawie. Godnie to znaczy m.in. z wielkopiątkową powagą i z paschalną radością, zwłaszcza już po skończonej liturgii, kiedy gromkim śpiewem, a nawet i tańcem świętowaliśmy Życie na miejscu naznaczonym przecież śmiercią tylu osób w czasie wojny. Taniec poważny, dostojny – polonez.

Szczególnie cieszy mnie jakość wygłaszania słowa Bożego – czytania dobitne, bez aktorskiej przesady. Cieszy mnie to także dlatego, że jest to udział laikatu w naszym dominikańskim charyzmacie. Taki udział ma też schola, która jest niezastąpioną pomocą w modlitwie.

To wspaniałe, że liturgia może być objawieniem chwały Bożej, a przy tym ukazaniem godności, piękna i talentów człowieka – tylu sióstr i braci oddanych służbie Bożej. Cieszę się tym niezmiernie.

W prezencie dla czytelników dwie wersje wielkanocnego hymnu Williama Billingsa: zawodowo-chóralna dla miłośników łagodnego brzmienia (nieco dłuższa) oraz bardziej spontaniczna, wzięta ze śpiewu Sacred Harp.