Chrystus zstąpił z nieba i do nieba powraca

Wniebowstąpienie to święto niełatwe do pojęcia dla człowieka. Mówi o tajemnicy, która wymyka się prostemu opisowi i jednoznacznemu zrozumieniu. Dla nas, członków Mistycznego Ciała Chrystusa, jest powodem do radości i dziękczynienia, ale też źródłem nadziei na czas oczekiwania na powrót Syna Bożego (por. Modlitwa).

Skomentuj

wniebo

W oracji, powracającej w każdej godzinie kanonicznej, prosimy aby Pan sprawił, że pełni świętej radości będziemy mu składali dziękczynienie. W tej radości, której źródłem

jest Radosna Światłość – Chrystus Zmartwychwstały. Dzisiejsze święto jest przecież kolejnym spotkaniem z Panem po Jego wyjściu z grobu.

Ta radość przenika wszystkie teksty, opiewające dzisiejszą tajemnicę: „Zaświtał blaskiem promiennym / Przez wszystkich dzień upragniony, / Bo Chrystus, świata nadzieja, / Wstępuje w niebo wysokie” (hymn Jutrzni). Dzień upragniony kiedy odchodzi Oblubieniec? Nie – spiesznie wyjaśnia tekst liturgii, przypominając wszystko, co się już dokonało: przyjął „krzyż i zhańbienie”, „rajskie bramy otworzył”. Po tym wszystkim, wstępując do nieba, „pomiędzy nami zostaje”. Zostaje między nami – wspólnotą Kościoła uwielbionego i pielgrzymującego; mieszkańcami nieba i ziemi, która tym bardziej staje się jednością.

Wniebowstąpienie, zamiast zwątpienia i trwogi budzi nadzieję. Po pierwsze, Chrystus zstąpił z nieba i tam powrócił – wywyższając naszą upadłą naturę. Dlatego, jako członki Jego Mistycznego Ciała, możemy mieć nadzieję że także dojdziemy tam, gdzie On wyprzedził nas jako Głowa (por. prefacja). Po drugie, Pan nie zostawia nas samych. Daje nam dar cierpliwego czekania – Ducha Świętego, który niesie potrzebne łaski, umacniające nas w ziemskiej rzeczywistości, ale także przyciąga nasze serca ku niebu (por. hymn Jutrzni).

Wreszcie, radości uczy sam Chrystus. Choć uroczystość nazywamy samowładnym Wniebowstąpieniem, teksty liturgiczne mówią także o Jezusie „wziętym do nieba” (por. 1 ant. Jutrzni, Dz). Wstąpienie do nieba wpisuje się w odwieczny plan Zbawienia – Ojca i Syna, w jedności Ducha Świętego – o czym mówi Apostołom: „Wstępuję do Ojca mojego i Ojca waszego” (resp. II Nieszporów).

Uroczystość Wniebowstąpienia ukazuje nową wizję naszej drogi. Jasno wskazuje na niebo, które jest naszym celem po śmierci, ale również uświadamia, jak ważne powinno być dla nas za życia na ziemi. Dlatego warto wziąć sobie do serca – i sercem odpowiedzieć – na słowa świętego Augustyna: „W dniu dzisiejszym nasz Pan, Jezus Chrystus, wstąpił do nieba: podążajmy tam sercem razem z Nim” (II czyt. Godziny czytań).

Michał Wsiołkowski

 

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także