Co zaśpiewać na Mszy? XXVII niedziela zwykła, rok C

Pozwólcie, że opowiem dziś pewną historię. Wydarzyła się ona naprawdę jakieś 10 lat temu. Mój młodszy kolega (obaj studiowaliśmy wtedy teologię) wrócił niezwykle poruszony z jakiegoś wykładu.

Jak się okazało zachwyciły go słowa pewnego profesora, który, ku zaskoczeniu studentów, mówił, że jako przyszli teolodzy nie mogą brać wszystkiego „na wiarę”, ale muszą myśleć i do wszystkiego dochodzić rozumem. Znajomy (dodam, że był wtedy na pierwszym roku), powtarzał słowa profesora z wypiekami na twarzy. Z jednej strony to, co usłyszał było pewną nowością, a z drugiej nie mógł wyjść z podziwu. Wtedy podszedłem do niego i zadałem pytanie, które chyba zaskoczyło go jeszcze bardziej: I co, uwierzyłeś temu profesorowi…?

Czy zastanawiacie się czasem: czym jest wiara w Boga? Zestawem wybranych reguł i przepisów? Być może jakimś szczególnym światopoglądem, czy wyszukaną moralnością? A gdyby ktoś powiedział, że wiara to dostęp do wszechmocy Boga? Uwierzylibyście…? Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!”, a byłaby wam posłuszna.(Łk 17, 6) Tylko wiara pozwala pokonać „bariery” nie do pokonania, przebyć „odległości” nie do przebycia. Prośmy o ten dar razem z Apostołami: Panie, przymnóż nam wiary! .(Łk 17, 5)

Wejście: Niech cały wszechświat głosi mądrość Boga (Niepojęta Trójco t. II)

lub Pójdźmy pokłońmy się Panu – Ps 95 (Exsultate Deo)

lub U Ciebie Boże (Niepojęta Trójco t. I) – zw. 1, 4, 6

Antyfona na wejście: Panie, wszystko podlega Twej władzy i nikt nie może sprzeciwić się Twej woli. Ty bowiem stworzyłeś wszystko: niebo i ziemię, i cokolwiek istnieje w przestworzach niebios. Ty jesteś Panem wszechświata. (Est 13, 9. 10–11)

Pierwszy i drugi śpiew to nawiązania do antyfony na wejście. Jej tekst ukazuje Boga jako wszechpotężnego władcę i stwórcę wszechświata. Warto zadać sobie pytanie: Kim jesteśmy my wobec takiej potęgi? W tym świetle Chrystusowe wezwanie do służby, Temu, który jest „Panem panów” (Ap 19, 16) nie jest żadnym upokorzeniem, więcej – staje się najwyższym zaszczytem!

W pieśni U Ciebie Boże znajdziemy odniesienia do 1. czytania (Ha 1,2–3;2,2–4), w którym słyszymy gorącą prośbę proroka oraz, w odpowiedzi, obietnicę Bożej pomocy. Jakby sam Bóg, tak bardzo chciał przyjść nam z pomocą, że zaprasza nas w swoim Słowie, byśmy zanosili do Niego prośby i błagania. Z wiarą i ufnością „schrońmy się pod Jego skrzydła”.

Przygotowanie darów: Wierzymy w Ciebie Chryste (Exsultate Deo)

lub Credo (Niepojęta Trójco t. I)

Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy (Hbr 11, 1) To dzięki niej otwieramy się na prawdę o Bożej miłości. Wyznawajmy wspólnie, że Bóg JEST, przychodzi do nas, tu i teraz, w Swoim Synu i Duchu.

Komunia: Jeden chleb (Siedl. lub Exsultate Deo) – zw. 1–2

lub Ciebie całą duszą pragnę (Siedl. lub Exsultate Deo)

lub Zbliżam się w pokorze (Niepojęta Trójco t. II lub Siedl. lub Exsultate Deo)

Antyfona na komunię: Dobry jest Pan dla tych, którzy Mu ufają, dla duszy, która Go szuka. (Lm 3, 25)

Albo:

Ponieważ jeden jest Chleb, przeto my wszyscy tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z jednego Chleba i pijemy z jednego Kielicha. (1 Kor 10, 17)

Pierwszy śpiew jest nawiązaniem do jednej z, przewidzianych na dzisiaj, antyfon na komunię. To Bóg jest pierwszym, który służy: Na ramiona swoje weź, o Panie, tych, co sami wrócić już nie mogą (2. zwrotka) Nie tylko przygotowuje ucztę, ale wprowadza nas na nią na własnych ramionach. Sami z siebie nie jesteśmy w stanie wypełnić Chrystusowego wezwania do służby. Pozwólmy Jezusowi, by to On pierwszy usłużył nam, gdy zaprasza nas do swojego Stołu.

Druga propozycja jest odniesieniem do kolejnej antyfony na komunię. Nasza wiara sprawia, że wciąż pragniemy poznawać i odkrywać Boga. Szukajmy Go z troską (parafraza refrenu) i śpiewajmy: Ciebie całą duszą i z tęsknotą oczekuję, jak spękana, zeschła ziemia, w czas posuchy wody łaknie (1. zwrotka).

Natomiast w hymnie Zbliżam się w pokorze w pierwszych czterech zwrotkach przewija się temat wiary. O, utwierdzaj w wierze, Jezu, dzieci Twe. (por. 1 zwrotka)

Uwielbienie: Będę śpiewał Tobie mocy moja (Niepojęta Trójco t. I)

lub Niech cały świat z radością sławi Boga (Exsultate Deo)

Uwielbiamy Boga nie „za” coś, ale raczej w „czymś”, w Jego dziełach, ale nade wszystko uwielbiamy Go w Nim samym. Uwielbienie, to po prostu zachwycanie się Bogiem.

Zakończenie: Pan jest mocą swojego ludu (Niepojęta Trójco t. I lub Exsultate Deo)

lub Kto się w opiekę (Niepojęta Trójco t. II lub Siedl. lub Exsultate Deo)

Wszechmocny Władca zamieszkał pośród nas i karmi nas swoim Ciałem. Nie jesteśmy sami! Przecież On sam zapewnia nas o swojej opiece. Uwierzmy – nie tylko w Niego, ile Jemu. Niech każdy nasz krok będzie w Jego obecności.

Zobacz także