A mowa o hymnie wigilii Zwiastowania Pańskiego, którą właśnie ćwiczymy. Dziś czyniliśmy to wyjątkowo licznie, gdyż na próbę przyszli prawie wszyscy dotychczasowi i nowi śpiewacy. Mieliśmy tak mocny dźwięk, że polifonia zza ściany (Znany Organista wraz z ojcem orzekli, że barokowa) nie miała szans. Pięknie śpiewali, ale co chorał, to chorał. Muzyka korzeni w końcu.

Tak więc śpiewaliśmy hymn. Dzięki Julii (padamy do szanownych stópek) zyskał on rytm. Okazało się, i to już tydzień temu, że na tę samą melodię swego czasu w Gdańsku śpiewano hymn ku czci... św. Jacka. Figurkę z płonącego kościoła wyniósł? Wyniósł! Obietnicę wysłuchania wszelkich próśb zanoszonych za wstawiennictwem Maryi otrzymał? Otrzymał! A melodia hymnu to taki drobny bonusik po modlitewnej znajomości... Julia nauczyła się tego rytmu wtedy, a dziś nauczyła go nas. Efekt w każdym razie wart wysłuchania, o śpiewaniu nie wspominając. Dla samego hymnu warto przyjść na wigilię, bynajmniej nie jest to stwierdzenie (wyłącznie) marketingowe.

Po hymnie wydeptaliśmy ścieżki w dżunglach trzech responsoriów (metafora jaśnieojcowa). Melodie rzeczywiście zawikłane, już w pierwszej trójce responsorium ze zmianą klucza i wymagające dużej rozpiętości skali. Nic to: górę zaśpiewają panie i tenory, a doły alty i panowie (że sparafrazuję evergreena z prób scholi na Triduum Paschalne). A responsorium piękne, opowiadające o zwiastowaniu. Rozbudowane, ale i fakt godny ozdobników oraz dłuższego zatrzymania się nad śpiewaną tajemnicą. Z pewnością czeka nas jeszcze sporo pracy, ale zbytnio przypomina ona przyjemność, żeby narzekać.

Za tydzień zapewne dalszy ciąg dalszy - nieustająco zapraszamy do dołączenia do naszej grupki. W końcu śpiewamy dla Bożej chwały, niech będzie jak najmocniejsza! Polifonia polifonią, ale moc musi być po naszej stronie...