Dla naszego rozumu jest to jedynie analogia, raczej symbol niż prawdziwa rzeczywistość. I tak niestety musi być, bo ta mowa nie jest dla naszego rozumu, ale dla nowego człowieka stworzonego w nas przez Chrystusa. Eucharystia jest właśnie dla niego pokarmem i wzmocnieniem, a nie dla człowieka zmysłowego, żyjącego w świecie i wartościami tego świata. Sam Pan Jezus wypowiada to w zdaniu: Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem (J 6,63).

Chodzi zatem o życie w wymiarze duchowym. Nie należy tego utożsamiać z naszym pojmowaniem duchowości jako wewnętrznych myśli i doznań, przeżywanych subiektywnie i mogących być całkowicie oderwanymi od życia praktycznego. Niestety, często jest ono rozumiane jako życie bez liczenia się z rzeczywistością. I tak, niestety, niektórzy z uporem starają się żyć, mniemając, że żyją „duchowo”. W przedziwny sposób „duchowo” w rozumieniu Pana Jezusa oznacza jednocześnie „konkretnie” w odniesieniu do tego, co nas spotyka. Pan Jezus wyraźnie mówi o konieczności potwierdzania czynem tego, co się deklaruje słowem. Wielkim złudzeniem jest noszenie w sobie mniemania, które nie przekłada się na czyn. Duchowe życie w pojęciu Pana Jezusa oznacza konkretne życie według pewnych wartości, konsekwentne pójście za wyborem dokonanym w sercu, to wiara wyrażająca się życiem. Duch nie jest subiektywnością, zamkniętym w sobie światem, ale zasadą życia wyrażającą się w konkrecie przez czyn, postawę, sposób reagowania i postępowania.

Pierwsze czytanie z Dziejów Apostolskich mówi o cudach, których dokonał św. Piotr, a które są konkretnym potwierdzeniem jego wiary w moc Chrystusa Zmartwychwstałego. W ten sposób jego wiara okazała się prawdą zgodnie z tym, co powiedział Pan Jezus: Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni (J 15,7).

Jednocześnie Dzieje Apostolskie pokazują, jak „łatwo” nawrócić ludzi przez znaki i cuda. Jak człowiek szuka potwierdzenia w przejawach mocy. Tego oczekiwali także apostołowie i dlatego gdy Jezus rezygnując całkowicie z mocy oddał się w ręce arcykapłanów i pogan, a następnie został znieważony i skazany jak największy zbrodniarz i tak cierpiał i taką poniósł śmierć, uczniowie się rozproszyli i całkowicie załamali. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli (J 20,29). Wszystko zależy od tego, czemu służy sam znak: czy człowiekowi zewnętrznemu, czy jest to znak, a tym samym wezwanie dla człowieka wewnętrznego, który prowadzi do jego zakorzenienia w Chrystusie.

Włodzimierz Zatorski OSB

Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 2b, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym