Ci, którzy oczekują, przejdą przed Jego Oblicze, ci zabiegani mogą Go nie spostrzec, nie ujrzą drzwi wiodących w Przestrzeń tylko zagładę, tylko śmierć i zniszczenie.

Można przegapić swoje zbawienie. Zatroskani, zabiegni, walczący o swoje potrzeby, o prawo do swojego szczęścia, zapatrzeni w rzeczy które musimy mieć i musimy zdobyć, możemy nie dostrzec Jego przyjścia, jak narnijskie karły zamknięte w ciemnej stajni istniejącej tylko w ich własnych głowach. I tak pozostaniemy – samotni pośród rozpadajacego się świata.

Kościół dał nam czas Adwentu czas, który jednocześnie mówi o końcu, jak i początku; czas powrotu, czas zatrzymania się, czas nawrócenia.

Ale czym jest nawrócenie?

Nawrócenie to nie wzrost pobożnych praktyk, nawrócenie to zmiana myślenia, a zmiana myślenia pociaga za sobą zmianę całego życia. Chrześcijaniem nie da bowiem sie być tylko „trochę“, od jednej niedzielnej mszy do drugiej. Chrześcijaninem jest się zawsze, albo nie jest się nim w ogóle.

Chrześcijanin to człowiek który wie, że żyje w nieustannej obecności Pana. I to co czyni, lub czego nie czyni wynika ze świadomosci tej obecności, Pan jest jedyną miarą jego moralności.

A to o Panu głównie zapomnieliśmy. Jak wobec tego mamy pamietać o drugim człowieku? Jak szukać chrześcijaństwa w społecznych układach?

Czas powrócić do Niego…

„Czuwajcie i módlcie sie w każdym czasie abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić i stanąć przed Synem Człowieczym“ (Łk 21,36).

Nikt bowiem, kto Tobie zawierzył nie będzie zawstydzony (Ps 25,3)

Agnieszka Myszewska-Dekert