Czas upragniony? Dlaczego czasu pokuty miałby być czasem upragnionym? Chrześcijaństwo przecież wcale nie jest religią cierpiętniczą (wbrew temu, co czasem niektórzy twierdzą), dokładnie przeciwnie – bardzo mocno celebruje świętowanie. A tu jako czas upragniony określa się Wielki Post, ktory przecież najpierw jest wezwaniem do pokuty a potem kontemplacją Męki Jezusa.

Ale tak sobie myślę, że w istocie rzeczy przeżywam Wielki Post jako czas upragniony. Owszem, kiedyś – nim stałem się świadomym chrześcijaninem – Wielki Post był dla mnie czasem ponurym, nieciekawym. Odkąd jednak zaprosiłem Jezusa do mojego życia, lubię ten okres liturgiczny. Lubię jego wyciszenie, lubię wezwanie do nawrócenia, lubię nabożeństwa wielkopostne, rekolekcje w których uczestniczę. Rzeczywiście jest więc to w jakimś sensie czas upragniony.

I myślę, że to nic dziwnego. Przez Wielki Post mamy zbliżyć się do Boga, odnowić swoje życie wiary. Czy dla chrześcijanina nie powinno być czymś upragnionym bycie bliżej Boga?

Czy więc nie ma problemu? Myślę, że trochę jest. Chodzi o to, by wielkopostny czas upragniony nie przesłonił nam czasu jeszcze ważniejszego – czasu świętowania. W okresie wielkanocnym werset przed Ewangelią będzie głosił wielokrotnie „Oto jest dzień, który dał nam Pan”. I ten dzień jest najważniejszy, on powinien być upragniony najbardziej. Chodzi o to, by Wielki Post również w moim przeżywaniu nie był ważniejszy od czasu wielkanocnego, ale by stał się tym, czym jest w istocie – czasem przygotowującym do czegoś znacznie większego.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym