Czwartek w Zachęcie

W jednym z pomieszczeń można wysłuchać i obejrzeć utwór na barokowe trio i zespół country. Ba! Można śledzić nuty tego utworu. Nie przemówiło do mnie urywanie logicznego toku barokowego grania krótkimi wtrętami country. Nie sprawiło przyjemności i nie dało do myślenia.

Miło siedziałoby się lub leżało w ciemnym pokoju, w którym ze wszystkich stron dobywały się odgłosy przyrody i ludzkiej krzątaniny. Byłoby miło, ale tę część ekspozycji (dzieło Krzysztofa Knittla) źle oddzielono od pomieszczenia z dźwiękami meksykańskiej kapeli.

Piękny był ogród z filmu Katarzyny Kozyry i pięknie się prezentował na wielkim ekranie. Reszta elementów filmu – rodem z horroru.

Bardzo efektownie zestawiono na czterech ekranach sceny z klasycznych filmów. Ekspozycja z pulsującymi dźwiękami zgranymi z pulsowaniem obrazu na czterech ścianach robiłaby większe wrażenie, gdyby udało się włączyć sufit i podłogę.

Nie spodziewałem się w tym kontekście mazowieckich i lubelskich muzykantów. Ze zbiorów Andrzeja Bieńkowskiego pokazano dynamiczne zdjęcia skrzypków, basistów, harmonistów i bębniarzy. Są też dwa piętnastominutowe filmy: terenowe nagrania wybitnych muzyków oraz wspomnienia wiejskich artystów o muzyce ich żydowskich sąsiadów. Warto zobaczyć, z jakim zapamiętaniem i biegłością grają mazowieccy skrzypkowie. Do tego obrazy Bieńkowskiego, których nie potrafię dobrze opisać. Realistyczne ujęcie muzyków w ich naturalnym otoczeniu (skrzypek strojący instrument, na pierwszym planie pieniek z siekierą), grube warstwy farby, wyżłobione kontury.