Przewracałem strony w Mszale, patrzyłem czy ornaty pasowałyby na mnie. Czasami robiłem aspersję w pustym kościele. Potem zostałem ministrantem i mogłem już w czasie liturgii być blisko ołtarza. Po kilku latach „awansowałem” na lektora i starałem się, żeby wszystko przy ołtarzu było na właściwym miejscu. Chciałem także, żeby wszystko było wykonywane zgodnie z zaleceniami i wskazaniami Mszału. Niejednokrotnie księża na mnie nakrzyczeli lub wyśmiali moje pomysły.

Jednakże mogę śmiało powiedzieć, że prawdziwa przygoda, a w zasadzie wejście na kolejny jej etap, rozpoczął się pewnego październikowego wieczoru 2007 roku. Będą zupełnie przypadkowo we Wrocławiu złapałem wielką ulewę, a że byłem w pobliżu Ostrowa Tumskiego wszedłem do pierwszego lepszego kościoła w pobliżu. Był to kościół Matki Bożej na Piasku. Jeszcze z dzieciństwa kojarzył mi się wyłącznie z… ruchomą szopką. Po wejściu usłyszałem gdzieś w bocznej kaplicy śpiewy. Wszedłem i znalazłem się nagle w innym świecie. Jakby w krainie kadzideł, pięknego śpiewu, z którego nic nie rozumiałem. Na tę rzeczywistość składało się oczywiście wiele innych elementów np przyklęknięcia, skłony, znaki krzyża.

Dopiero po kilku latach uświadomiłem sobie, że jedyne słowa, które z tamtego momentu pamiętam to fragment Credo „et unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam”. I nagle uświadomiłem sobie, że ta niezrozumiała, ale pociągająca mnie liturgia należy także do mnie. Zrozumiałem, że ta Msza, na którą wszedłem znajduje się właśnie w tym Kościele, w którym jest także moja parafia, do której chodziłem.

Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że doświadczenie skądinąd wymagającej starej liturgii pozwoliło poczuć mi się jak w domu. Pozwoliło zrozumieć, że jest to miejsce i sposób modlitwy, którego zawsze szukałem, choć nie od początku wszystko rozumiałem. Mogę z pełną świadomością stwierdzić, że inaczej wyglądałoby moje studium teologii, gdyby nie tzw. liturgia trydencka. Ona pozwala spojrzeć na całą piękną Damę Teologię z szerszej perspektywy i odetchnąć atmosferą wieków. Jednakże ten oddech nie jest wypełniony kurzem ani odczuciem rzeczy starych, które nadają się jedynie na śmietnik, a w najlepszym wypadku do muzeum.

Nie chodzi tutaj o walkę pomiędzy dwoma formami Rytu Rzymskiego, bo widać niejednokrotnie, że obie żyją własnym życiem. Sądzę jednak, że chociaż jednorazowe uczestnictwo w starej liturgii powinno być obowiązkowe dla studentów teologii: świeckich i kleryków, bo niestety wykłady z liturgiki wyglądają często jak opowiadanie o rzeczywistości zawieszonej w próżni. Tyle razy mówi się, że obecna liturgia to takie wielkie osiągnięcie, epokowy przełom itd. Tylko, że to podobne do czytania książki, ale od połowy. Zatem jak zrozumieć koniec historii nie znając początku?

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym