Zgodnie z tradycją Kościoła w te dni osoby świeckie – jednak wyłącznie mężczyźni – mogą czytać Ewangelię. Powinni oni być ubrani w alby. Wypada jednak, by słowa Chrystusa czytał kapłan celebrujący albo diakon. Jeśli tylko jedna osoba czyta tę Ewangelię, może to być wyłącznie diakon albo kapłan.

Do Ewangelii Męki Pańskiej nie używa się w tych dniach ani świec, ani kadzidła. Diakoni świeccy, ale nie lektorzy, proszą kapłana o błogosławieństwo. Po słowach mówiących o śmierci Chrystusa wszyscy przyklękają i przez chwilę zachowują milczenie.

Zwykle dwóch lektorów czytających Mękę Pańską dzieli się tak, że jeden z nich czyta słowa Ewangelisty (E), a drugi – pozostałych osób (nie może zapomnieć o odpowiedniej modulacji głosu). Jeśli jest więcej lektorów – rozdzielają między siebie słowa pozostałych osób, np. na słowa tłumu (T), a drugi pojedynczych osób (I).

Nie można zapomnieć także o konieczności wspólnego przećwiczenia czytań, o przygotowaniu wystarczającej ilości tekstów (najlepiej z rolami wyróżnionymi czerwonym kolorem) i mikrofonów w odpowiednich miejscach. Zwykle słowa Jezusa kapłan (diakon) czyta od ołtarza, lektor czytający słowa Ewangelisty – od ambonki, a pozostali z innych miejsc (tak, by mieli przed sobą wiernych i by byli widoczni).

Wyjaśnienie pochodzi z dwumiesięcznika „Oaza”.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym