Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”. (Mk 9.2 – 10)

Odpowiedż na nie, którą żyje Tradycja, wyraża stwierdzenie z kazania św. Leona Wielkiego z dzisiejszego czytania brewiarzowego: „W przemienieniu Chrystusa chodziło głównie o to, aby z serc uczniów usunąć zgorszenie krzyża i by uniżenie dobrowolnie przyjętej męki nie zakłóciło wiary tych, którym została objawiona wspaniałość ukrytej godności.”

Tę odpowiedź uzupełnia znajomość środowiska życiowego. Piotr, Jan i Jakub byli pobożnymi Izraelitami. To znaczy, że wierzyli w JEDYNEGO a nie Trójjedynego Boga. Tak ukształtowała ich wiarę tradycja oparta na Mojżeszu i Eliaszu. Tak uformowani żarliwi ortodoksi bez Przemienienia nigdy nie uwierzą w bóstwo Jezusa. 

Przemienienie jest chwilą, w której trzem uczniom objawia się Bóg. Ta chwila promieniuje i zmienia w nich to, co uformowała przeszłość, dookreśla ich przyszłość. Ponieważ jest prawdziwie „boską” chwilą w ich życiu, więc obejmuje i przekształca nie tylko ich przeszłość i przyszłość, ale także teraźniejszość. Obejmuje w tym, co kryje się za słowami po sześciu dniach.

Przed sześcioma dniami Kefas wyznał swoją wiarę w Jezusa Pomazańca. Po sześciu dniach od tego wyznania Jezus mu odpowiedział! Wygląda na to, że Piotr mówił jeszcze w imieniu Synów Zebedeusza. Gdyby było inaczej, Jezus nie zabrałby ich z sobą, bo do Niego bez wiary zbliżyć się niepodobna. Dopiero w jej świetle Ojciec objawia im Syna. To coś więcej niż potwierdzenie tego, co zawierało wyznanie Piotra pod Cezareą Filipową.

I jeszcze my – odlegli świadkowie tamtego wydarzenia, uczniowie „z drugiej ręki” (S.Kierkegaard). Jakie znaczenie ma ono dla nas? Przecież nie jest tylko zapisem kronikarskim, który wypada znać i rozumieć. Dlaczego właśnie to wydarzenie umieścił Jan Paweł II wśród Tajemnic Światła? Na czym polega jego wieczna aktualność, jakim dobrem może stać się dla nas?

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym