Ach, wielkie nieba, bezsporne spory

Bezgłośne swady w duchu pokory!

O demonstracje licznych słuszności!

Uczeni w Piśmie i ludzie prości!

 

Dziś wielka granda, bój o literę

Argument gęstym trupem się ściele

Ten czyni despekt, ów z kogoś drwi

Gniew katolika − ach − wart jest mszy!

 

Dlatego Ty − blogów czytelniku

Przypadkowy zgoła lub o nicku

Własnym, który głos zabrać pozwala

W dyskusjach tych − biję Ci na alarm!

 

Każdy, kto myśl swą zaklął w klawisze

Rażon innością cudzych przemyśleń

Każdy kto słowem dostał na odlew

(Mężów to sprawa, nie raźmy kobiet)

 

Kto poczuł ostrze tępe ironii

Komu w uszach „kindersztuba” dzwoni

„Szanowny Panie”, „Panie ten a ten”

(Niechęć tu nie jest poza tematem)

 

Kto zna niesnaski sprzed komputera

Z pasją na twarz blogera spoziera

Kto poznał panów wybornych konflikt

Niech w ich intencje dobre nie wątpi!

 

Wszyscyśmy bowiem tu braćmi w wierze

Pełni ufności i bez zastrzeżeń

Z tradycji przez wielkie „Te” czerpiemy

Choć jeden chromy, a inny niemy

 

A na mądrości poszukiwaniach

Zjeść trzeba zęby, inaczej wzbrania

Mądrość przystępu, więc ze spokojnym

Patrzcież sercem na domowe wojny!

 

Zaś co do RACJI, nikt tu jej nie ma

Jest wypadkową zacietrzewienia

Są to na temat racji wariacje

I stąd emocje i perturbacje!