Dziecinada

Po wyjściu stamtąd przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie” Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był [już] w domu, zapytał ich: „O czym to rozprawialiście w drodze?” Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: „Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”. Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: „Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał (Mk 9. 30 – 37)

Co myślą uczniowie, gdy po całej tej dziecinadzie, jaką demonstrują Jezusowi, widzą Go tulącego dziecko i pouczającego ich, że każdy, kto dziecko przyjmuje, ostatecznie przyjmuje Ojca?

Jezus pozostaje tylko z uczniami, izoluje się od świata, bo chce przekazać najważniejsze. Odsłania przed nimi to, co w Jego losie ostateczne i kluczowe. Odsłania całą wstrząsającą powagę swego posłannictwa. Niemożliwe, żeby nie liczył na to, że spróbują sprostać tej dramatycznie trudnej prawdzie – chociaż się o nią dopytają. Tymczasem natyka się na zamknięcie i zalęknienie – boją sie nawet pytać. Mateusz pisze, że się zasmucili, Marek, że nie zrozumieli. Niemożliwe, by nie zrozumieli treści, którą Jezus im komunikuje. Raczej nie chcą stawić jej czoła, bo za trudna, bo taka nieprzystająca do tego, co widzą i czują. Są jak dzieci, które nie potrafią się oderwać od swoich wrażeń, przeżyć, od tego, co teraźniejsze.