Dziękczynienie

Przyszli mnie nawracać. Przebudzać mnie do swej wiary. Dawali periodyki agitacyjne. Było ich dwóch (nigdy w pojedynkę!). Około trzydziestoletni, o monotematycznym wyrazie twarzy i wyregulowanym stosownie do swojej misji uśmiechu. Fizjonomie znane mi już z broszurek przedstawiających raj.

Skomentuj

Rozmowa skończyła się mniej więcej tuż po jej rozpoczęciu, choć moi nachalni bliźni zdążyli wspomnieć coś o istnieniu problemów globalnych oraz znajomości ich przyczyn.

Podziękowałem za pogadankę i zamknąłem drzwi z niezamierzonym zacietrzewieniem. Lecz w sercu nie umiałem stłumić dziękczynienia:

„Wielki Boże, dziękuję Ci, że nie jestem taki jak oni, którzy myślą, że to Ty poręczasz ich poczucie wybrania, ich przeświadczenie o wyższości objawienia, którego są akwizytorami. Ich wiara jest jak tabliczka mnożenia − są pewni wyniku. Dziękuję, że nie dałeś mi tej pewności!”.

 

 


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

Dominikański kalendarz liturgiczny 2019
REKLAMA

Zobacz także

Mateusz Czarnecki

Absolwent Polonistyki UJ, zajmuje się redakcją książek. Mąż wspaniałej żony i tato czterech córek. Mieszka na wsi polskiej.