Jezus przez całyy dzień nauczał: jedna po drugiej rozbrzmiewały przypowieści. A potem: koniec, dzwonek na przerwę. Najpierw szkoła, potem przejażdżka; jedno wyraźnie oddzielone od drugiego. A tu niespodzianka: burza na jeziorze, groza i śpiący spokojnie Jezus. "Czemu tak bojaźliwi jesteści? Jakże wam brak wiary?" I cud: Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Dziwne zdarzenie poza szkolnym budynkiem? Raczej nauczanie przez wydarzenia.

W szkole bardzo ważne są pytania. Jezus je zadaje apostołom tuż przed uciszeniem jeziora. Pyta o lęk i o brak wiary. Istotne pytanie zadają sobie sami apostołowie: "Kimże On jest, że nawet wicher i jezioro są mu posłuszne?". Pytają, bo chcą zrozumieć. Zaczynają widzieć, że Jezus naucza także czynem.

Kontekst opowieści o burzy na jeziorze kojarzy mi się ze sceną z "Czarnoksiężnika z Archipelagu" Ursuli K. LeGuin (poniżej cytaty w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka).

Ged sądził najpierw, że jako uczeń wielkiego maga dostąpi od razu wtajemniczenia i od razu osięgnie biegłość w czarodziejskiej mocy. Tymczasem nie dzieje się nic nadzwyczajnego, a młody adept sztuki magicznej wędruje z mistrzem Ogionem, który mało mówi i nie czyni żadnych zaklęć. Po paru dniach dochodzi do wymiany zdań.

– Kiedy zacznie się moja nauka, panie?

– Już się zaczęła – odpowiedział Ogion. […]

– Ale ja się jeszcze niczego nie nauczyłem!

– Bo nie zdałeś sobie jeszcze sprawy, czego uczę.