W skrócie rzecz przedstawia się następująco: w niedzielę 26 maja odbywał się finałowy mecz o Puchar Włoch w piłce nożnej. Mało że mecz odbywał się na Stadio Olimpico w Rzymie, to jeszcze finalistami były dwa kluby rzymskie: AS Roma i SS Lazio. Oczywiście dla kibiców rzymskich (czyli dla znaczącej części populacji mieszkańców stolicy, i to płci obojga) było to bardzo ważne wydarzenie. Traf chciał, że tego samego dnia w rzymskiej parafii pw. św. Filipa Neri przypadał doroczny odpust z tradycyjną uroczystą procesją, niestety o takiej godzinie, że obydwa wydarzenia zachodziły na siebie. Proboszcz zebrał wiele komunikatów od parafian, że wobec powyższego nie przyjdą na procesję i żeby bliżej zorientować się w sytuacji, sam przeprowadził coś w rodzaju sondażu. Wyszło na to, że na procesję przyjdzie, no może nie jedynie pies z kulawą nogą, ale w każdym razie mało kto. Cóż robić? Proboszcz wybrał Salomonowe, w swoim mniemaniu, rozwiązanie: przeniósł odpust parafialny o tydzień na 2 czerwca. Wilk syty i owca cała. Można spokojnie iść na stadion albo przed telewizor, a za tydzień jako dobry parafianin i gorliwy czcziciel św. Filipa Neri pójść na procesję, i wszystko jest w porządku.

Tak przy okazji, już św. Jan Chryzostom widział, że wielu wiernych w Konstantynopolu chętniej chodzi do hipodromu i do teatru niż do kościoła, tyle że nie będąc człowiekiem kompromisu nie dostosowywał godzin liturgii do godzin spektakli i zawodów sportowych.

Bardzo dobre bywają takie sytuacje, które nagle stawiają wobec wyboru, co ważniejsze. Salomonowe rozwiązania są wówczas formą ucieczki. I żeby było jasne, pasję kibicowania, i to rzymskiego, rozumiem doskonale, czemu sam dałem wyraz tutaj, i jako kibic Romy sam śledziłem wiadomości o tym finale.

Pamiętam jeszcze taką sytuację z krótkiego okresu mojej pracy duszpasterskiej na Ealingu w Londynie dawno temu (1993/1994). Pracowałem w polskiej parafii, ale uczestniczyliśmy w comiesięcznych ogólnych spotkaniach dekanalnych. Tematem spotkania pewnego razu było duszpasterstwo młodzieży i jeden z proboszczów sygnalizował problem, że wielu młodych tłumaczy np. nie mogłem być w kościele, bo akurat tego dnia mój Arsenal grał bardzo ważny mecz. Na to jedna katechetka (!) powiedziała ni mniej ni więcej: „No ale jeśli on jest kibicem i kocha swoją drużynę, to czy to jest problem? Mecz jest wydarzeniem niepowtarzalnym, a Msza święta będzie ta sama w następną niedzielę”. Tego już jednak nie zdzierżył pewien starszy benedyktyn z Ealing Abbey i grzecznie acz dosadnie powiedział coś na temat „zawsze takiej samej” Mszy, którą niby można sobie podarować.

P.S.

A sam mecz skończył się niestety rezultatem niesłusznym, czyli 1:0 dla Lazio.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym