Wczoraj Bóg stworzył na nowo niewiastę. Ulepił ją swoim zmartwychwstaniem. A dzisiaj powołuje do istnienia nowego mężczyznę, nowego Adama, który znów ma zamieszkać w ogrodzie prawdziwego życia, bo wygnanie się skończyło i czas tułaczki dobiegł końca.

Jaki jest ten nowy mężczyzna? Wszystko zaczyna się standartowo, czyli od narzekania. Mężczyźni w Ewangelii nic nie rozumieją, mają swój własny pomysł na Pana Jezusa i Jego misję. Mają pomysł, który nijak nie pasuje do tego, co się wydarzyło, więc zaczynają narzekać, bo są rozczarowani. Na całe szczęście zjawia się Zmartwychwstały, choć oni Go nie poznają – jak to mężczyźni – nie mają na tyle wrażliwości, żeby Go posłuchać. Oni ciągle o swoim. Ale Pan jest delikatny, wchodzi w dialog z nimi, w ich sposób myślenia. Powoli i konsekwentnie tłumaczy, bo wie, że mogą się wystraszyć zbyt gwałtowną prawdą. Wie, że choć udają mocnych i silnych, to w rzeczywistości są słabi, jak to mężczyźni. To subtelne działanie Pana Jezusa widać w ich postawie, kiedy proszą Go, wręcz przymuszają, żeby z nimi został. Wzbudził ich zaufanie, więc już tak się nie boją. I na tym gruncie ufności Zmartwychwstały może dokonać gestu. Gestu łamania. Widzialnego znaku – bo oni takiego potrzebują, bo muszą zobaczyć, dotknąć, poczuć – tak jak później Tomasz. I podobnie jak wczoraj w przypadku nowej niewiasty wystarczyło jedno słowo, tak nowemu mężczyźnie wystarczył jeden gest. I wszystko zrozumiał.

Później tego nowo stworzonego mężczyznę widzimy kiedy wchodzi do świątyni. To jest już zupełnie ktoś inny – jest nowy. Spotyka człowieka, chromego od urodzenia i zatrzymuje się przy nim! Już nie ucieka z miejsca, które go przerasta jak wcześniej uciekał z Jerozolimy. Ale to jeszcze nic. Dzieje się coś zupełnie niewiarygodnego. Otóż ten nowy mężczyzna słucha! Słucha prośby potrzebującego i nie tylko ją rozumie, ale potrafi się w nią zagłębić, tak że rozumie jej najgłębsze dno! W prośbie o wsparcie usłyszał prośbę o ratunek! I angażuje się w sytuację. Nie boi się już spojrzenia w twarz – nawet sam do tego zachęca! Nie ma już własnych pomysłów na to, co się stało, co spowodowało, że kogoś dotknęło cierpienie, ale wchodzi w jego sytuację. I wreszcie przestaje udawać, że sam może, że sam coś posiada, że sam coś potrafi. Przyznaje się, że najzwyczajniej w świecie nic nie ma, a to co czyni, dzieje się mocą Zmartwychwstałego, w Jego imię.

Oto jest nowy mężczyzna, którego Pan ulepił na nowo swoim zmartwychwstaniem. Mężczyzna, który może stać się towarzyszem, który wsłuchuje się w innych, który widzi ich potrzeby, najgłębsze i najważniejsze. I który przychodzi z pomocą, ale nie własną, nie wymyśloną przez siebie, tylko otrzymaną od Pana. I to jest cud!

A to wszystko jest możliwe mocą zmartwychwstania Chrystusa, kiedy Bóg na nowo stworzył mężczyznę.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym