Invicta Polonia triumphans

Na koniec dnia: koncert zespołu Musica Temprana  na zamku Troja w Pradze. Zespół zrobił na mnie kiedyś ogromne wrażenie słyszany w radiu, w repertuarze kościelnym. Połączenie instrumentów barokowych i ludowych i stojących za nimi stylów zadziwiało. Indiański żywioł dochodził do głosu mocniej niż w nagraniach Gabriela Garrido. Koncert mnie nie porwał, może dlatego, że tym razem była to muzyka ulicy – popularne pieśni i tańce. Nie było więc okazji do przemieszania muzycznych światów, a skrzypce, gamba i i harfa raczej wtapiały się w brzmienie andyjskie niż przydawały mu kolorów.

Piękna ta praska Troja, ze wspaniałym ogrodem w stylu francuskim i iluzjonistycznym malowidłem w wielkiej sali. Malarstwo udaje tu rzeźbę, architekturę i gobelin.

Barok latynoski, barok praski – jakże daleko od atmosfery rocznicy Powstania warszawskiego. A jednak. Wśród postaci umieszczonych na plafonie widnieje Jan Sobieski, a pod nim polskie godło i napis Invicta Polonia triumphans. O ile cesarz Leopold odbywa triumf na wzór rzymskiego cesarza, to Jana III widzimy w niebie. Myśl wróciła do tamtych chłopców i dziewcząt, do ich daru z życia, do ich udziału w Chrystusowej męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Kto oddał życie, zwyciężył. Choć pokonany, triumfuje.

I Wiktoria wiedeńska, i Powstanie warszawskie spełniają się w niebie.

Abowiem pewienem, iż ani śmieć, ani żywot, ani Anjołowie, ani księstwa, ani mocarstwa, ani teraźniejsze rzeczy, ani przyszłe, ani moc, ani wysokość, ani głębokość, ani insze stworzenie nie będzie nas mogło odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym (Rz 8, 38-39).