Jan z Hoveden – „Wieczerza”

Miłość – z niej to, Panie, wynika,
Że nas prosisz do wieczernika,
By częstować tam biesiadnika
Bożym Ciałem w kromce pszaśnika.

Miłość, co na ów owoc wspomni,
Z którym wzięli śmierć wiarołomni,
Owoc łona Dziewicy skromnej
Dawa, iżby żyli potomni.
 
Miłość sprawia, że owoc złości
Przed owocem legł niewinności.
Jasne jabłko słoniowej kości
Z drzewa strąca płód nieprawości.
 
Miłość, Jezu, Twa czyni dziwa,
Gdy Twa dłoń stopy uczniów obmywa.
Tak się droga jawi prawdziwa,
Co u Boga usprawiedliwia.
Miłość, świat ten zdolna ukorzyć,
Słowo w usta Twe miała włożyć:
„Paschę z wami pragnąłbym spożyć,
Nim spełnienia dni przyjdzie dożyć”,
 
Miłość sprawia, iż najłagodniej
Rzekłeś: „Pić już nie będę od niej,
Zanim z wami zasiędę godniej
W Ojca Mego izbie godspodniej.”

Przeł. Jerzy Litwiniuk

Jan z Hoveden (Howden) – wybitny poeta religijny pochodzący z Anglii, piszący zarówno w języku łacińskim, jak i starofrancuskim. Był człowiekiem otwartym na świat, cieszył się przyjaźnią najwybitniejszych umysłów współczesnych (Roger Bacon, Robert Grosseteste) i utrzymywał kontakty ze szkołą paryską, ale słynął też ze świętości i miłości względem bliźniego. Jego główne dzieła to Philomela (Słowik), Pieśń Bożej miłości, 50 pieśni Zbawiciela, 50 pozdrowień Maryi i inne.

Źródło: Muza łacińska. Antologia poezji wczesnochrześcijańskiej i średniowiecznej, opr. ks. M. Starowieyski, Wrocław-Kraków 2007 (BN II/255) s. 494-495.