Konstytucja opisuje najpierw Kościół: "Jest on bowiem ludzki i jednocześnie boski, widzialny i wyposażony w dobra niewidzialne, żarliwy w działaniu i oddany kontemplacji, obecny w świecie a jednak pielgrzymujący" (tu przypomina się bardzo podobny fragment z II-wiecznego Listu do Diogneta). Te "części składowe" w relacji do siebie nawzajem pozostają w określonym stosunku: "Wszystkie te właściwości posiada w taki mianowicie sposób, że to co ludzkie jest podporządkowane Bożemu i skierowane do Bożego, widzialne do niewidzialnego, życie czynne do kontemplacji, a to, co doczesne – do miasta przyszłego, którego szukamy".

I zaraz potem, prawie mimochodem, pada zdanie: "Skoro przeto liturgia codziennie z tych, którzy należą do Kościoła buduje przybytek święty w Panu, mieszkanie Boże w Duchu na miarę pełnego wzrostu dojrzałości Chrystusowej…".

To właśnie liturgia jest tym narzędziem, medium, czy też właśnie katalizatorem, który tę bosko-ludzką naturę Kościoła i jej wewnętrzny kształt umożliwia i konstytuuje. Dlatego jest taka ważna.