Kaznodziejskie pokusy

• Traktowanie słowa Bożego jako wieszaka na własne idee.
• Sprowadzanie treści Ewangelii do jednej myśli powtarzanej w każdym kazaniu. Np.: "Bóg nas kocha, a my jesteśmy Jego dziećmi", bez pogłębiania treści pojęcia "dziecko Boże" i bez odniesienia go do Chrystusa.
• Pokrewny błąd, w mniejszej skali: powracanie przy każdej okazji do ulubionych wątków, na zasadzie "wszystko mi się kojarzy z jednym". Np. kiedyś przy każdej okazji piętnowałem zastępowanie czytania Biblii mnożeniem modlitw.
• Lęk przed powtórzeniami. Zdarza się, że przed powiedzeniem czegoś ważnego powstrzymuje mnie niechęć do powtórzenia myśli wypowiedzianej na innym kazaniu.
• Przeskakiwanie od razu do warstwy metaforycznej komentowanego czytania, z pominięciem znaczenia dosłownego. Dzięki zaglądaniu codziennie do czytań na niedzielę w ostatniej chwili (w sobotę) uniknąłem tego błędu w minioną niedzielę. To duży problem, bo ścieżki są utarte. Dobrze od czasu do czasu przygotować kazanie, które będzie niczym więcej niż pokornym objaśnieniem zdarzenia opisanego w Ewangelii, bez silenia się na duchową interpretację.

Tu listę urywam. W tym wątku chcę sam uniknąć dwóch pokus: skupiania się na cudzych błędach oraz zajmowania się tylko tym, co negatywne. Zapraszam serdecznie do uzupełniania listy. Proszę to traktować jako okazję do życzliwej pomocy, a nie do jałowego narzekania. Nie chcę, żeby to było miejsce na anegdotki o nieudolnie dobranych przykładach czy słownych lapsusach.