Kobiety cienia

Chciałem napisać o mniszkach karmelitańskich, z którymi jestem związany. Nie wymienię ich z imienia, pozostaną w cieniu, tak, jak sobie życzą, ukryte za welonem i kratą klauzury. Za nie dziękuję z całego serca.

I dziękuję za dwie siostry franciszkanki służebnice Krzyża: za siostrę Hieronimę, niewidomą bibliotekarkę z Lasek, przyjaciółkę prof. Świderkówny – to siostra Hieronima spisywała z nagrań wykłady pani profesor; chyba także wywiad-rzekę "Chodzić po wodzie"; i za siostrę Zdzisławę, która była kantorką i zakrystianką na Piwnej, a teraz mieszka w Laskach i uczy się w studium organistowskim.

W tytule wpisu są kobiety, ale podziękuję też za moich dominikańskich chłopców, którzy w cieniu bynajmniej nie są: za Marcina, Dominika, Krzyśka i Mariusza, których uczyłem greki, a którzy teraz rozrzuceni po Polsce (i świecie) posługują duszpastersko. Chociaż… może jednak jest to jakiś cień, cień konfesjonału, cichej Eucharystii, nie bycia na zakonnym świeczniku i na pierwszych stronach żadnych gazet.

Gratias agimus tibi propter magnam gloriam tuam, in sororibus fratribusque nostris revelatam.

Jeszcze jedna rzecz związana z dniem dzisiejszym, kolejna marzenie: o prawdziwej procesji. Nie o przejściu celebransa przez nawę i poświęceniu świec, tylko o prawdziwej procesji ze świecami.