Komentarz na Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata

Patrzę przez okno i przyglądam się nagim drzewom, dziś prawie martwym, a niedawno przecież jeszcze zielonym i pełnym życia. I jakoś na ten widok nakłada mi się scena z niedzielnej Ewangelii, która pozbawiona ozdobników ukazuje to, co istotne.

Widzimy w tej Ewangelii Jezusa – Syna Człowieczego, przychodzącego w swej chwale w towarzystwie aniołów. Widzimy ustawiony tron, Sędziego i wszystkie narody stojące przed Nim. Sędzia wstaje i rozdziela zgromadzonych na dwie części. Tak jak owo drzewo nie ma już nic do ukrycia i wszystko jest jasne. Słyszymy też ciszę. Panuje w tej scenie głębokie milczenie. Nikt się nie broni, nikt nie przekonuje do swoich racji, intencji, ukrytych motywów. Nie ma adwokatów, odwołań. Nikt z Sędzią nie dyskutuje. Słychać tylko słowa nadziei – „Pójdźcie błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo” albo budzące przerażenie słowa wyroku: „Idźcie precz ode mnie, przeklęci w ogień wieczny”. Po chwili ciszę przerywa ledwo dostrzegalne zdziwienie tłumów – „Kiedy Panie, w którym momencie, jakim czynem, słowem, myślą uczciliśmy lub znieważyliśmy Ciebie?” To pytanie jest kluczowe, bo ukazuje podstawę wyroku. Zaskoczeniem dla sądzonych jest fakt, że to sam Sędzia utożsamia się z owym najmniejszym. Los zależy od postawy wobec tego najmniejszego – czy będzie to nienarodzone dziecko z zespołem Downa, czy „człowiek – warzywko”, który może nic nie czuje, a na pewno nie spełnia wymogu „jakości życia”. To przykłady skrajne – ale ilu najmniejszych mijanych jest codziennie?

Dzisiaj liturgia podpowiada nam jeszcze coś ważnego – ten Sędzia to sam Król. Jak dziwne jest Jego królestwo, w którym Władca nie tyle panuje, ile służy… I warto postawić sobie pytanie – co dla mnie, tak w najgłębszym środku, z tego wynika?