Komentując go, odwołuję się wówczas do Soboru Watykańskiego II, który uczy, że „tajemnica losu ludzkiego ujawnia się najbardziej w obliczu śmierci. Nie tylko boleści i postępujący rozkład ciała dręczą człowieka, lecz także, i to jeszcze bardziej, lęk przed unicestwieniem na zawsze” (KDK 18). Bóg wpisał bowiem w nasze serca pragnienie życia wiecznego i tęsknotę za wiecznością. Nasze prawdziwe mieszkanie jest w niebie, u boku Chrystusa, w ramionach kochającego Ojca. Nasze ziemskie życie i związane z nim ludzkie starania są jedynie epizodem, przygodą, pielgrzymowaniem do domu Ojca.

Każdy człowiek wzdraga się wobec tajemnicy śmierci. Nie chce odchodzić w niepamięć i niebyt. Broni się za wszelką cenę przed całkowitym unicestwieniem. Dlatego tak wiele osób robi wszystko, aby przedłużyć swoje życie tu na ziemi. Jedni próbują je przedłużyć w swoich dzieciach, inni poprzez dzieła własnych rąk, jeszcze inni przez swoje dokonania. Każdy walczy o to, żeby tu na ziemi coś po nim pozostało. Współczesna medycyna wraz z biologią prześcigają się w sposobach przedłużenia ludzkiego życia choćby o kilka chwil. Jeżeli jednak człowiek niepomny na Boże Objawienie będzie polegał jedynie na własnych siłach i ufał tylko swojemu rozumowi – to zawsze, stając w obliczu śmierci, zadrży z lęku i niepewności.

Trudnej sztuki umierania uczył nas nasz wielki rodak Jana Paweł II. Podziwialiśmy go, gdy był młody, słuchaliśmy gdy był w pełni sił i pielgrzymował po świecie, ale najważniejsze przesłanie swego pontyfikaty zostawił nam przez swoje cierpienie i sposób odchodzenia z tego świata. Ojciec święty, dla którego Chrystus był zawsze drogą, prawdą i życiem wypełniwszy swoje zadanie, odszedł z pokojem w sercu do domu Ojca. I choć jego odejście napełniło smutkiem wielu z nas, to jednak z jego śmierci płynęła ogromna nadzieja i niezwykła moc. Niesamowity pokój odchodzącego do wieczności człowieka, który dobrze przeżył swoje życie, który spełnił wolę Bożą do końca i teraz idzie bez lęku, aby zasłużenie odpocząć w ramionach kochającego Boga zrodziła w wielu sercach pytanie: skąd ten spokój? Odpowiedź przynosi dzisiejsza Ewangelia: „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział”.

Jan Paweł II po prostu w to wierzył. 2 kwietnia 2005 roku tłumom zgromadzonym na Placu św. Piotra Arcybiskup Leonardo Sandri podał następującą wiadomość: „Najdrożsi bracia i siostry, o 21.37 nasz ukochany Ojciec Święty wrócił do domu Ojca. Módlmy się za niego”. Na placu rozległy się długie oklaski, po czym zaległa głęboka i przejmująca cisza…

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym