Ale przyszedł dzień ciemniejszy niż mrok
W którym człowiek stał się bezładem i pustkowiem
Utracił swoje imię
I blask swego światła
Ciemności, wielkie wody śmierci, zapanowały w nim
Musiał opuścić swoje królestwo
Wszystko stworzenie odwróciło się od niego
I ogień nieugaszony zapłonął między nim a nieśmiertelnością
A gorejący strażnicy wystąpili przeciw niemu
Na drodze ku Owocom Życia

Pozostał tylko Duch Pana
Unosił się nieustannie
Nad pustą, suchą Ziemią
Szukając tego na kim mógłby spocząć
I nie znajdując miejsca pośród nieprawości 

I wreszcie rzekł Bóg: „niech się stanie  Światłość!”
I stała się Światłość
Światłość prawdziwa, której nie ogarnia ciemność 

Pewnej nocy, jaśniejącej jak dzień
Słowo, które było na początku u Boga
I które było Bogiem
Stało się Ciałem
Zamieszkało pośród ciemności człowieka
I wdzieliśmy Je
Słyszeliśmy Jego głos
I dotykały Go nasze dłonie
A Duch spoczął na Nim
I od tej chwili wody ciemności
Oddzieliły się od wód światła
Cofnęło się śmiercionośne morze
Nienasycona otchłań śmierci, mieszkanie bestii
I ukazała się powierzchnia sucha
A człowiek kroczył przezeń
Mając mur wód śmierci po jednej
A wód życia po drugiej stronie 

Bóg zstąpił
I zawarł przymierze nieśmiertelności
Nad zniszczoną ziemią
Spustoszonym Adamem
Nad wyschłym duchem
I splugawionym ciałem 

I stało się: ziemia wydała rośliny zielone
I Drzewo
rodzące Owoc życiodajny
I wybiło Źródło niewyczerpane
U stóp Kamienia
Omytego krwią
na którym złożono świateczną Ofiarę
A wyschłe kości ożyły
Duch powiał nad Doliną Zniszczenia
I stał się człowiek raz jeszcze 

Tak wytrącone zostało ostrze miecza
Z dłoni płonących cherubów
Stojących w poprzek drogi ku Owocom Życia
Przyszedł Ten, który był Drogą
I dał się spożywać Ten, który był Życiem
Wierność pokonała Odstępstwo
A Prawda obnażyła Kłamstwo 

Gdy Słowo stało się Ciałem,
A Ciało stało się Pokarmem
Odmieniło się oblicze ziemi
I oblicze człowieka
Na zawsze