Trzy kantyki: Benedictus, Magnificat i Nunc dimittis – w laudesach, nieszporach i komplecie pochodzą z Ewangelii. Dwa pierwsze wyrażają „chwałę odkupienia i dziękczynienie”. Mają własne antyfony. Wszystkie trzy kantyki powinniśmy traktować z takim samym „namaszczeniem i godnością” jak Ewangelię: odmawiać na stojąco, na początku uczynić znak krzyża św., przy wspólnej celebracji można okadzić ołtarz (za: Liturgia Uświęcenia Czasu, s. 115)

Przy śpiewie psalmów i kantyków starotestamentalnych stosujemy initium w formie klasycznej, tylko na początku pierwszego wersetu. Natomiast przy śpiewie wszystkich kantyków nowotestamentalnych initium śpiewamy na początku każdego dwuwersu. Wykorzystujemy tu więc zasadę stopniowania: przy śpiewie tekstów starotestamentalnych korzystamy z formy najprostszej – initium tylko w pierwszym wersecie; przy śpiewie tekstów z Nowego Testamentu (wyłączając teksty z Ewangelii) – dla podkreślenia przejścia do nowego etapu Historii Zbawienia – śpiewamy initium na początku każdego dwuwersu i korzystamy z końcówek z Antyfonarza monastycznego; natomiast przy śpiewie kantyków z Ewangelii śpiewamy initium na początku każdego dwuwersu i dodatkowo używamy specjalnych końcówek, podkreślających wyjątkowy charakter tego tekstu.

 Pieśń Zachariasza z antyfoną z jutrzni, sobota II tyg. na ton IVE/IVE*

Tekst na brewiarz.pl

Pieśń Maryi z antyfoną z nieszporów, piątek II tyg. na ton ID*

Tekst na brewiarz.pl

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym