Ładna to piosenka, niedługa

Największą dzisiejszą radością była modlitwa razem ze św. Katarzyną Sieneńską. Miło było jej towarzyszyć w medytacji nad pięknym drzewem, którym jest każdy człowiek. Trzy gałęzie: pamięć, intelekt i wola. Trzy owoce: zachowywanie w pamięci, poznanie i miłość. A skoro drzewo zaczęło usychać, Bóg nie tylko zaszczepił swe bóstwo na martwym drzewie naszego człowieczeństwa (tłum. Ludmiła Grygiel), ale i użyźnił je krwią Wcielonego Słowa. Katarzyna pięknie pisze o tym, jak gałęzie podają sobie owoc życia, kiedy pamięć służy wspominaniu Bożych dobrodziejstw, intelekt pozwala poznać Boga, tak aby wola Go pokochała.

Drobna przyjemność: lektura Podróży muzykalnej Wiktora Każyńskiego. Kto wie, że Wlazł kotek na płotek to jego kompozycja (do słów Syrokomli)? Tyle zostało ze spuścizny kogoś, kto tak oto pisał o swoim młodszym koledze: P. Moniuszko nie ma dziś w Wilnie żadnej egzystencji artystycznej, żadnego nawet dla ducha pokarmu – człowiek ten w naszym niemuzykalnym Wilnie zakopany, wygląda jak brylant rzucony na polu między chwasty, które blask jego przechodniom pokrywają.

Inna radość: właśnie dotarła do mnie nowa płyta Tima Eriksena, nagrana w sierpniu 2008 roku w jednej z baszt benedyktyńskiego opactwa w Jarosławiu, a dopiero teraz wydana. Czternaście pieśni a cappella. Z jednej strony radykalna asceza: surowy głos Tima i brak akompaniamentu. Z drugiej strony: obfitość ornamentów i bogactwo ekspresji. Przypomina mi się to, co Hildegarda pisała o głosie pierwszego człowieka w Raju. A w Raju Bóg zasadził drzewo życia…