A targ to nie byle co. Trzymam się targu jak ostatniego przyczółka człowieka. Tam, gdzie niby nic nas nie łączy, lecz jesteśmy razem. Gdzie miejsca mało, ale nie zabraknie dla nikogo. I zostaje jeszcze potem wiele koszy ułomków. Targ jest nie dla towarów. Targ jest wspólnotą.

Niosę lampę. Pomyślałby kto, że lampa w stylu retro, ale jej szklisty kształt i jej przeznaczenie jak ulał pasują do chwiejnej teraźniejszości. Jeszcze brak tylko nafty i knota. I ognia. Wszystko rodem z czasu przeszłego, którego wprawdzie nie widziałem, ale wierzę w jego istnienie.

Tak, wierzę w czas przeszły. Choć może za słabo. Z zawiniętą w folie lampą naftową opuszczam targ, myśląc, co mogły znaczyć fragmenty zasłyszanych tam rozmów.

Jak wysłużona wiara mojego dzieciństwa przychodzi do mnie ten stary przedmiot. Jeśli na nowo będzie potrzebny, okaże się niezbitym świadectwem skończonych lata temu rorat, jedyną pozostałością po definitywnie rozebranych z ozdób świętach.

Zapalę tę lampę w któryś pozbawiony prądu wieczór. Jutro czy za miesiąc. Nigdy nie wiadomo. Zawsze przychodzi na człowieka znienacka. Jak ten złodziej. Więc przeszywa mnie dreszcz zadowolenia. Nie mogę się doczekać: złapię go na gorącym uczynku.

Idę z moim lampionem przez miasto, przez centrum handlowe, przez galerie. Rozjaśniając sobie drogę myślą o nim. W huku włączonych radiostacji, między witrynami wyszykowanych twarzy. Poprzez kurz i suszę późnojesiennych klimatyzacji.

Na targu to co innego. Targ to wspólnota. Jak Kościół. To dzięki niej mam lampę naftową. Akurat na Adwent. Będzie mi narzędziem oczekiwania.

Ostrożnie podnoszę ją, zaglądając w oblicza przechodniów. Pocieram, jakbym chciał wywołać z niej Boga. Bo wierzę w Boga mocno. Choć może za słabo.

Nigdy Go nie widziałem. Dlatego modlę się, żebym Go rozpoznał, kiedy znów się pojawi. Gdy wreszcie przyjdzie. Uroczyście i niepostrzeżenie. Choć spóźniony już mocno. W świetle wszystkich lamp wypalonych doszczętnie na Jego cześć.