Jeśli wyliczyć wspomnienia i inne „dni maryjne” okaże się, że jest ich znacznie więcej niż tzw. Świąt Pańskich. Z wielu stron pada zarzut, że Kościół nie utrzymuje tutaj zdrowej równowagi lub błędnie przeakcentowuje prawdy wiary wyrażające się w liturgii. Warto pójść dalej i zadać otwarte pytanie, dlaczego np. celebrujemy w ciągu roku tylko jeden raz Uroczystość Najświętszej Trójcy, kiedy to Matka Boża czczona jest co kilka tygodni? Czy dogmat trynitarny – bądź co bądź fundamentalny dla chrześcijaństwa – nie powinien być wyróżniony przez częstsze jego świętowanie?

Odpowiedź wydaje się prosta, jeśli tylko wyznaje się zdrową mariologię, to znaczy taką, która jest nierozerwalna z ortodoksyjną wiarą w Boga i Jezusa Chrystusa. Najmniejszy błąd chrystologiczny powoduje automatyczną deformację teologii Maryi i jej powołania. Tak było np. w sporze o nazywanie Maryi Bożą Rodzicielką (w wyniku którego w V wieku zrodziła się herezja nestoriańska). Prawdziwa nauka o Matce Bożej może być świadectwem tego, jaki jest Bóg w ogóle. I tak jest w przypadku Uroczystości Niepokalanego Poczęcia. Tego dnia świętujemy prawdę wszechmocy Bożej. Wielką wartością będzie wyróżnienie tego wątku w tekstach liturgicznych.

Kolekta mówi wyraźnie, że Bóg przygotował swojemu Synowi godne mieszkanie mocą śmierci Chrystusa, która dopiero nastąpi. Wynika z tego, że Boże działanie (czyli łaska) nie jest ograniczone ani czasem, ani przestrzenią. Bóg może w prosty sposób rozdzielać owoce zbawienia (wydarzenia dokonanego w historii), przekraczając ograniczenia czasowe.

Idąc tym tropem, natrafiamy na Ps 98, który w wielu miejscach mówi o potężnej mocy Boga objawiającej się z łatwością w każdej sytuacji: Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica / i święte ramię Jego).Inny wers: Ujrzały wszystkie krańce ziemi / zbawienie Boga naszego zawiera potwierdzenie, że Boża opatrzność i wybawienie dosięgną wszystkich ludzi bez znaczenia, czy są Żydami, czy nie.

Modlitwa nad darami już wprost odnosi się do wyznania wiary w moc oraz łaskę Jezusa Chrystusa uprzedzającą Jego święte czyny. Zwieńczeniem jest modlitwa końcowa, która wszechmoc doprowadza najdalej, jak się da. Oto bowiem Bóg działa przez Eucharystię. Ukryta w niej siła stopniowo przywraca nam stan pierwotny, rajską czystość: Panie, nasz Boże, niech przyjęty przez nas Sakrament uleczy nas z ran zadanych przez grzech pierworodny, od którego zachowałeś Najświętszą Maryję Pannę, przez przywilej Niepokalanego Poczęcia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Stanisław Nowak OP

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym