Łazarz i sprawiedliwość

Tyle słyszałem kazań, które sprowadzały sens tej przypowieści do bezwzględnego nakazu pełnienia dzieł miłosierdzia. Czy naprawdę o tym Jezus naucza? Sądzę, że lepiej jest wsłuchać się w Jego słowa, niż od siebie mówić nawet o sprawach najważniejszych. 

Skomentuj

Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy w Otchłani pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać”. Tamten rzekł: „Proszę cię więc ojcze, poślij go do domu mojego ojca! Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą. (Łk 16.19 – 31)
 
Radosna Nowina, bo Jezus oznajmia, że istnieje
–       Druga Strona
–       i sprawiedliwość wieczna niwecząca każdą doczesną niesprawiedliwość.
 
Nie mówi słowa o tym, że bogacz powinien podzielić się swym dostatkiem z nędzarzem żyjącym u jego progów. Opowiada o jednej z wielu niesprawiedliwości ludzkiego świata. Opowiada przejmująco.
 
Gdy bogacz prosi Abrahama o wysłanie posłańca, by przestrzegł jego braci, nie mówi przed czym konkretnie ma ich ostrzec: przed niemiłosierną twardością serca, dziko skupionym na sobie egoizmie, a może przed brakiem wiary w sprawiedliwość Boga, przed niewiarą w Drugą Stronę. Jedno i drugie nie jest tym samym.
 
Widzimy dzisiaj wielu ludzi o sercach czułych, pomocnych dłoniach, którzy w sprawiedliwość wieczną nie wierzą. Widzimy wielu uwrażliwionych na nasze ziemskie niesprawiedliwości, wzdychających za dopełnieniem sprawiedliwości, którzy nie wierzą w istnienie: „łona Abrahama”, Otchłani, wielkiej przepaści między nimi. 
 
Można pytać o to, w co nie uwierzą bracia bogacza? Nie uwierzą w priorytet tego, co wieczne nad tym, co doczesne. Nie uwierzą nawet wtedy, gdy pojawi się świadek wieczności. Nie uwierzą w jej istnienie. Zlekceważą świadectwo.
 
W obligującą moc rozpoznanej niesprawiedliwości, której można zaradzić, nie trzeba wierzyć, to się czuje. Ćwiczyć spojrzenie, by ten rodzaj niesprawiedliwości dostrzegać i na niego się nie godzić, można bez żadnej wiary w absolutną realność Tamtej Strony.
 
  

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

Niepojęta Trójco - ebook
REKLAMA

Zobacz także

Marian Grabowski

Marian Grabowski na Liturgia.pl

Dr hab. fizyki teoretycznej, profesor zwyczajny nauk humanistycznych. Kierownik Zakładu Filozofii Chrześcijańskiej Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu. Zajmuje się aksjologią nauki, etyką, antropologią filozoficzną. Autor m.in. książek: "Historia upadku", "Pomazaniec. Przyczynek do chrystologii filozoficznej", "Podziw i zdumienie w matematyce i fizyce".