List Benedykta XVI w sprawie Mszy trydenckiej (omówienie)

Motu proprio „Summorum Pontificum” ustanawia nowe reguły w sprawie posługiwania się liturgią rzymską sprzed reformy przeprowadzonej w 1970 roku. Podstawowe postanowienia papieża są następujące. Liturgia rzymska będzie miała dwie formy: zwyczajną i nadzwyczajną.

Formą zwyczajną jest liturgia, która jest rezultatem reformy liturgicznej przeprowadzonej przez Pawła VI w roku 1970, w takiej postaci, w jakiej znajduje się w promulgowanych wówczas księgach liturgicznych. Istnieje oficjalna edycja w języku łacińskim, której można używać zawsze i wszędzie oraz przekłady na liczne języki narodowe, wydane przez poszczególne konferencje episkopatu.

Druga liturgia ma formę nadzwyczajną: jest nią ta, którą odprawia się według ksiąg liturgicznych ogłoszonych przez błogosławionego Jana XXIII w roku 1962.

Liturgia według ksiąg z roku 1962 sprawowana jest w języku łacińskim, lecz czytania zawarte w Mszale mogą być w języku narodowym. Dla ułatwienia czynnego uczestnictwa, wierni, którzy biorą udział w takiej celebrze zachęceni są do odmawiania wraz z celebransem różnych części mszy: Gloria, Credo, Sanctus, Agnus Dei, które w Mszy śpiewanej mogą być śpiewane, na ile to możliwe, także przez lud. Kiedy obecni są wierni, nie należy odprawiać całej Mszy półgłosem. Zaleca się wiernym, by śledzili modlitwy Mszy korzystając z dwujęzycznych mszalików, jakie kiedyś istniały i jakie zostaną znów wydane.

Motu proprio zezwala na używanie liturgii wcześniejszej tym wszystkim, którzy tego pragną; nie narzuca formy nadzwyczajnej, to jest liturgii wcześniejszej, tym, którym odpowiada forma zwyczajna.

W parafiach praktycznie nie ulegnie zmianie używana liturgia: możliwe będzie natomiast, aby proboszcz do Mszy według formy zwyczajnej dodał Mszę według formy nadzwyczajnej.

Obie formy liturgii stosują się do innych kalendarzy, odmiennych jeśli chodzi o datę niektórych drugorzędnych świąt i mają dwa różne lekcjonarze. Różnica ta nie powinna spowodować większych trudności: na przykład Rytuał ambrozjański, sprawowany w diecezji Mediolanu, ma swój własny kalendarz i swój lekcjonarz.

Motu proprio przewiduje również możliwość korzystania z poprzedniego rytuału także w przypadku sakramentów chrztu i małżeństwa. Jeśli otrzyma rozsądnie uzasadnioną prośbę, proboszcz może zdecydować o użyciu wcześniejszego Rytuału; jest jednak oczywiste, że wszystkie przepisy dotyczące przygotowania do obu tych sakramentów, wydane przez konferencje episkopatów, pozostają w mocy. Taka sama możliwość istnieje jeśli chodzi o pogrzeb, zarówno Mszy pogrzebowej w kościele, jak i pochówku na cmentarzu.

Ordynariusz miejsca może erygować parafię personalną, kiedy w danym miejscu występuje bardzo duża liczba wiernych, którzy chcą uczęszczać na dawną liturgię. Liczba ich powinna być znaczna, choć nieporównywalna z liczbą wiernych innych parafii.

Niezbędnymi do sprawowania liturgii rzymskiej księgami są: „Missale Romanum” w edycji z 1962 roku.

Motywy papieskiej decyzji nt. Mszy trydenckiej wyjaśnione są w liście Ojca Świętego do Biskupów, który dołączony został do motu proprio. Oba te dokumenty wysłane zostały do przewodniczących wszystkich konferencji episkopatu i do wszystkich nuncjuszy, którzy mieli zadbać o to, aby otrzymali je wszyscy biskupi.

inf. KAI

 

Zobacz także