Magnificat – modlitwa duszy

Wielbi dusza moja Pana - początek sugeruje wypowiedź osobistą, a więc skupioną na indywidualnym doświadczeniu wiary. A co czytamy dalej?

Perspektywa wciąż się rozszerza. Przed czytelnikiem (słuchaczem) pojawiają się trony – to z zasiadającymi na nich władcami, to puste. Patrzymy na głodnych, których karmi sam Bóg. Widzimy bogatych puszczonych z torbami. Cały naród wybrany zostaje przygarnięty, a wszystkie pokolenia błogosławią Służebnicę.

Podobne rozszerzenie jest w pierwowzorze Magnificat, w kantyku Anny w ST.

A mi się przypomina św. Serafin z Sarowa, a raczej jego myśl na temat modlitwy wstawienniczej. Nie mogę znaleźć cytatu, ale z pewnością chodziło o to, że kiedy ten święty spotykał się z Bogiem sam na sam, przychodziły mu na myśl osoby, za które powinien się modlić. Odosobnienie na modlitwie łączyło się tu z otwarciem na innych.

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

Slabbinck Polska - szaty liturgiczne, ornaty, alby, koszule kapłańskie

REKLAMA

Zobacz także

Ukazała się publikacja o. Cassiana Folsoma po rekolekcjach...

Na początku listopada nakładem Wydawnictwa Tyniec przy współpracy Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego ukazała się książka „Człowiek... więcej
Warszawa: Msza ze śpiewem gregoriańskim w dniu rocznicy poświęcenia...

W piątek 9 listopada o godz 19.30, w kościele oo. Dominikanów na Warszawskim Służewie celebrowana... więcej
Robert F. Taft: liturgia jest teologią, a nie historią

Każda dyscyplina naukowa ma swoje „nazwiska”, których po prostu nie wypada nie znać. Podobnie rzecz... więcej