Magnificat – modlitwa duszy
Wielbi dusza moja Pana - początek sugeruje wypowiedź osobistą, a więc skupioną na indywidualnym doświadczeniu wiary. A co czytamy dalej?
Perspektywa wciąż się rozszerza. Przed czytelnikiem (słuchaczem) pojawiają się trony – to z zasiadającymi na nich władcami, to puste. Patrzymy na głodnych, których karmi sam Bóg. Widzimy bogatych puszczonych z torbami. Cały naród wybrany zostaje przygarnięty, a wszystkie pokolenia błogosławią Służebnicę.
Podobne rozszerzenie jest w pierwowzorze Magnificat, w kantyku Anny w ST.
A mi się przypomina św. Serafin z Sarowa, a raczej jego myśl na temat modlitwy wstawienniczej. Nie mogę znaleźć cytatu, ale z pewnością chodziło o to, że kiedy ten święty spotykał się z Bogiem sam na sam, przychodziły mu na myśl osoby, za które powinien się modlić. Odosobnienie na modlitwie łączyło się tu z otwarciem na innych.
Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.
Zobacz także
-
Jak przeżyć Chrzest Święty swojego dziecka? Świadectwo rodzica
Chrzest jest dla mnie niezwykłym sakramentem. Jak mówi święty Paweł Apostoł, przez chrzest zostałam zanurzona... więcej
-
Śpiew Ewangelii – 30 Niedziela zwykła (rok A)
Nie wystarcza, żeby w czasie liturgii Słowo Boże było przeczytane, ma być ono uroczyście głoszone,... więcej
-
Ordinarium Missae – Gregoriańskie części stałe Mszy...
Zapraszamy do zapoznania się z nagraniami wybranych utworów ze śpiewników Niepojęta Trójco. Tym razem są to gregoriańskie... więcej
Błażej Matusiak OP
Obecnie w dominikańskim klasztorze w Pradze. Publikacje: Hildegarda z Bingen. Teologia muzyki (Kraków 2003); recenzje płytowe w Canorze, cykl audycji „Musica in Ecclesia” w Radiu Józef.