Mizerny, cichy, kontener lichy…

Cztery siostry w mieszkalnym kontenerze. Pewnie zimno tam teraz. Prawie jak w betlejemskiej stajence.
Jedna z sióstr pisała w liście, że ich śpiewanie póki co słabiutkie, a do akompaniamentu mają tylko flet. Ale przecież fundacja jest pod wezwaniem świętych Aniołów, więc z pewnością przyłączyli się oni do bożonarodzeniowych śpiewów, jak w Betlejem. W końcu to jest noc, kiedy Bóg wiąże niebo z ziemią przez Wcielenie swego Syna (por. błogosławieństwo bożonarodzeniowe), a chóry aniołów radują się, bo widzą, jak powstaje
niebieska Jerozolima ze wszystkich ludów, odkupionych przez Chrystusa, jak o tym pisze  Leon Wielki w homilii czytanej w noc Narodzenia Pańskiego.
Zazdroszczę siostrom takiego cichego, naprawdę betlejemskiego, Bożego Narodzenia! Z dala od zgiełku, nadmiaru kolorowych lampek i tłumów oglądających w kościele "szopkę". Tej ciszy, w której Maryja porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i złożyła w żłobie. Jak św. Jan od Krzyża napisał: Jedno Słowo Bóg wypowiedział, i wypowiada Je wciąż w wiekuistym milczeniu. Słowo, które stało się ciałem i narodziło z Maryi Dziewicy.

A tutaj link, pod którym można znaleźć więcej informacji o fundacji w Suchej, i teksty sióstr – o pisaniu ikon i o słuchaniu, na wzór świętej Maryi, Słowa Bożego.

A ponieważ opisywany Karmel jest też pod wezwaniem Słowa Bożego, to jeszcze jedna myśl – o prologu Ewangelii według św. Jana. Gdzie było Słowo? W polskim przekładzie mamy "u Boga", tak jak w Wulgacie – apud Deum. W greckim tekście jest użyty przyimek "pros", Słowo było pros ton theon. Generalnie "pros" oznacza kierunek; w dawniejszych komentarzach, jak np. w "Analysis philologica" Zerwicka (1953), można znaleźć objaśnienie, że w grece hellenistycznej "pros" z akuzatiwem ma takie znaczenie, jak "para" z datiwem, czyli odpowiada łacińskiemu "apud" – czyli polskiemu "u". Dodaje jednak Zerwick, że może oznaczać pewną relację w stosunku do kogoś. W angielskim przekładzie Zerwicka (1981) czytamy już, że owszem, może mieć takie znaczenie jak łacińskie "apud", ale u Jana najwyraźniej znaczy "ku komuś". Teraz się ładnie mówi, że przyimek "pros" u Jana Ewangelisty ma znaczenie dynamiczne i określa relację (też dynamiczną) Słowa do Boga: zwrócone ku Bogu. Można skojarzyć z "Trójcą" Rublowa.

A tu staroangielski przekład; wiadomo, że Beda tłumaczył na rodzimy język Ewangelię Janową, ale nie zachował się dla nas ten przekład, więc podaję w wersji West Saxon. Tolkien podkreślał z dumą, że staroangielski potrafił doskonale oddać ten trudny i pełen głębi tekst.

On frymþe wæs word and þæt word wæs mid gode and god wæs þæt word. (…) And þæt word wæs flæsc geworden and eardrode on us and we gesawon hys wuldor swylce ancennedes wuldor of fæder þæt wæs ful mid gyfe and soðfæstnysse. (J 1:1.14)

A jak już jestem przy staroangielskim… "Ojciec chwały" z dzisiejszej lekcji (Ef 3:17) pojawia się w hymnie Cædmona, najstarszego znanego z imienia angielskiego poety, którego fragment zachował dla nas Beda: wuldorfæder, tak pięknie to brzmi.