List do Hebrajczyków zawsze uważałem za trudny tekst. Owszem, mam tam (i zawsze miałem) kilka fragmentów, które mnie fascynują. Porywają swoją głębią, swoistą poezją i paradoksalnie prostotą. To jest choćby początek, zdanie o Słowie Bożym ostrym jak miecz, rozdział 11 przedstawiający przykłady świadków wiary czy fragment o wspólnocie świętych, do której przystępuje chrześcijanin (wczorajsze czytanie). Niemniej te fragmenty były dla mnie raczej wyjątkami w ogólnym odbiorze księgi jako trudnej.

Przed dwoma laty przeżyłem bardzo owocne studium tej księgi. Musiało to być jednak właśnie studium, w którym odkrywałem poszczególne, bogate warstwy znaczeniowe, a nie proste czytanie.

W tym roku jednak nie robiłem żadnego studium a po prostu pochylałem się nad tekstami słuchając ich jako Słowa Bożego. I – ku mojemu radosnemu zaskoczeniu – był to czas bardzo owocny, czas Boga przemawiającego w swoim Słowie. Nie wiem, czy ja dojrzałem do tej księgi, czy te wszystkie poprzednie podejścia (raczej trudne) były potrzebne jako etapy na drodze, niemniej dziś, gdy kończymy w liturgii lekturę Listu do Hebrajczyków (jutro ostatni fragment) stwierdzam, że lubię tę księgę, nie tylko widzę jej wielkie bogactwo, ale przemawia ono do mojego serca.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym