Na dobry początek – litania!

Dawno już obiecałem parę słów o litaniach - na życzenie.

Nowy rok rozpoczyna się uroczystością o wielu nazwach: Świętej Bożej Rodzicielki, Obrzezanie Pańskie, Najświętszego Imienia Jezus. W tradycji dominikańskiej tego dnia urządzano procesję na rzecz Świętego Imienia Jezus. Zwykłem rozpoczynać nowy rok w to imię, odmawiając litanię do Imienia Jezus. Jej wschodni odpowiednik to Akatyst do Najsłodszego Pana naszego Jezusa Chrystusa. Forma akatystu (a dokładniej tej cząstki, która zwie się ikos), jest bliska litanii.

Pani Kore pytała o piękno modlitwy litanijnej. Przychodzą mi na myśl dwie rzeczy. Pierwsza to analogia ze słowami zakochanych. Litania składa się z niestrudzonego powtarzania świętego imienia (święta Maryjo; Jezu; Serce Jezusa; Krwi Chrystusa…) oraz ze wciąż nowych, nieraz wymyślnych określeń opiewanej osoby. To tak jak w miłości dwojga: powtarzanie imienia nie nuży, a wynajdywanie nowych przydomków i porównań cieszy.

Sprawa druga to treść tych określeń, często zaczerpniętych z Pisma świętego i nieraz w sposób zaskakujący – niby zagadka – zastosowanych do opiewanej osoby. Można doszukiwać się piękna w rozwiązywaniu tych zagadek, w delektowaniu się tym, jak np. "wieża z kości słoniowej" wiąże się z Bogarodzicą. Co do mnie, to pociąga mnie inne piękno – to, które można nazwać teologiczną głębią. Bardzo lubię tyleż ekscentryczne, co głębokie wezwania z maryjnej litanii dominikańskiej (np. Linio prosto narysowana).

Na koniec parę końcowych wezwań z Jezusowego akatystu:

Jezusie, promieniu ciepły, ogarnij mnie,

Jezusie, szato światłości, ozdób mnie,

Jezusie, kamieniu szlachetny, prześwietl mnie.


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Zobacz także

Błażej Matusiak OP

Błażej Matusiak OP na Liturgia.pl

Urodzony w 1970 r., dominikanin, filolog klasyczny, teolog, doktor muzykologii, duszpasterz, katecheta, recenzent muzyczny, eseista i tłumacz, mieszka w czeskiej Pradze, gdzie opiekuje się polską parafią. Publikacje: Hildegarda z Bingen. Teologia muzyki (Kraków 2003); recenzje płytowe w Canorze, cykl audycji „Musica in Ecclesia” w Radiu Józef.