Na waletę

Bo antyfony i responsoria Adwentu i Narodzenia Pańskiego są najbardziej poetyckie w całym roku liturgicznym. Porównać z nimi można tylko antyfony ze świąt Maryi Dziewicy, i niektóre antyfony z niedziel Wielkiego Postu. Można jeszcze dodać Podwyższenie Krzyża świętego i dzień Wszystkich Świętych.

Może tak jest dlatego, że antyfony pierwszego tomu Liturgii Godzin oparte są w dużej mierze na proroctwach Starego Testamentu, które – z punktu widzenia gatunku literackiego – są pełne poetyckiej ekspresji? Pewnie można też znaleźć w tych antyfonach przemyślenia Ojców na temat cudu Wcielenia; cudu postrzeganego jako zaślubiny Boga z ludzką naturą – dlatego "Pieśń nad pieśniami" jest przewidziana w modlitwie czytań w okresie Narodzenia Pańskiego (pod warunkiem, że w końcu wyjdzie lekcjonarz do Liturgii Godzin w cyklu dwuletnim; por. Ogólne Wprowadzenie nr 148).

To w pierwszym tomie mamy obrazy deszczu zstępującego na trawę, wschodzącego słońca, ramienia Pańskiego, które przyobleka się w moc, Dziewicy-Karmicielki małego Dzieciątka, rozkwitającej różdżki… Na ostatni dzień z tym tomem także dostajemy wspaniałe, poetyckie teksty:

Fontes aquarum sanctificati sunt, Christo apparente in gloria orbi terrarum (…) sanctificavit nunc omnem creaturam Christus Deus noster. (Źródła wód zostały uświęcone, gdy Chrystus w chwale objawił się kręgowi ziemskiemu; wszelkie stworzenie uświęcił teraz Chrystus, nasz Bóg.)